Goddelijke (ont)spanning

Huurmoordenaar Lucien maakt er een erezaak om netjes te werken. Altijd. Tot vandaag. Een eenvoudig klusje loopt onverwachts verkeerd af. Het slachtoffer, het brave neefje van een of andere godfather, valt uit het venster van zijn hotel. Enkele verdiepingen lager ligt de jongeman morsdood op straat. Er is helaas een getuige. Er rest Lucien maar één ding: zo snel mogelijk onder de radar raken. De Killer zou het vliegtuig nemen naar Zuid-Amerika en wachten tot ze hem vergeten waren. Andere huurmoordenaars zouden dienst nemen bij het Vreemdelingenlegioen of zoals XIII naar een plastisch chirurg stappen. Lucien gelooft echter in het lot. In de koffer van zijn slachtoffer ligt een mooi opgevouwen soutane. Hij zou de nieuwe priester worden van een klein vergeten dorpje in de Franse Jura. Dat is het! Enkele ogenblikken later wandelt een priester door de verlaten straten. Zijn bestemming: de Jura.

Origineel is de insteek van de Franse schrijver Jacky Schwartzmann allerminst. De priesterlijke vermomming die leidt tot hilarische toestanden heeft iedereen al tientallen keren gezien, en zelfs gelezen in strips. Van El Padre van De Blauwbloezen tot Soda. De auteurs stoppen dat ook niet weg. De cover is zelfs een opvallend eerbetoon aan de allereerste Soda, Een Engel Gaat Heen. Erg is dat niet. Of het nu een flik in een soutane is of een crimineel, de insteek blijft humor. En daar blinkt het scenario van Schwartzmann in uit. Lekker zwart, lekker grof, maar even verhelderend. Zeker de preken van de priester-huurmoordenaar doen ons gniffelen. Koppel daar nog eens de heel expressieve, karikaturale tekenstijl van Sylvain Vallée (Antananarivo, Katanga, Er Was Eens...) en het is moeilijk om niet breed te grijnzen. Bovendien kiest Vallée voor een heel filmische decoupage waardoor het lijkt alsof je in een heuse thriller zit. Grafisch is dit topklasse.

Is dit een en al cliché? Ja. Blijven we op ons honger zitten? Ja. Moet het allemaal nog losbarsten? Ja, absoluut! Is dat erg? Nee! Het eerste deel van het tweeluik Habemus Bastard is pure ontspanning. Voorspelbaar, dwaas en toch doorspekt met dialogen die net iets dieper gaan. Intussen wordt alles voorbereid voor het slotdeel, dat naar mijn gevoel zal uitdraaien op een maffe shoot-out zonder weerga. Of misschien ook wel niet. De wegen van de Heer en zeker die van Lucien zijn immers ondoorgrondelijk.

Deel 1 van het tweeluik Habemus Bastard is zalige ontspanning, bangelijk verstript door klasbak Sylvain Vallée. Pak die maar blindelings mee en ga heen in vrede. Amen.

WOUTER PORTEMAN