Het betere smoelwerk

Het zal nu toch wel een jaar of veertien-vijftien geleden zijn dat Aldobrando door zijn vader net voor zijn duel met Branco, de weduwenverkrachter, gedumpt werd bij een wat vergeten tovenaar. Zijn vader zag het ventje nooit meer terug. De stokoude tovenaar werd zijn nieuwe vader, zijn beschermer en vooral zijn meester. Aldobrando groeide er op in de schaduw. Angstig vermeed de schriele, eerder domme jongen met het zuivere hart om te ver buiten de afgelegen, vertrouwde hut te gaan. Tot op een dag een kat zijn meester in het oog krabt. Zonder raveliaanbladeren zal het oog ontsteken, zal hij blind worden en uiteindelijk sterven. Totaal over zijn toeren wordt Aldobrando de wijde wereld ingestuurd, op zoek naar raveliaan, een toekomst, naar zichzelf.

Het middeleeuwse sprookje Aldobrando is stommelings ontstaan. Scenarist Gipi (Aantekeningen voor een Oorlogsverhaal) had een bordspel ontwikkeld rond een put waarin tegenstanders moesten vechten tot de dood. Een van de deelnemers was een frêle en naïeve jongen. Om de crowdfunding voor het spel op gang te trekken, verzon hij een hele voorgeschiedenis rond de jongen. Die grappige, extreem brute en lieflijke insteek sloeg geweldig aan bij de fans en toen Gipi tekenaar Luigi Critone (De Schorpioen) tegen het lijf liep, werd het 208 pagina’s tellend one-shot een feit. Het opgroeiverhaal meandert tussen bruut geweld, zalige naïviteit en onbevangen verlangen. Een gulle lach, een traan, een mep. Het zit goed in elkaar zonder het te ver te gaan zoeken. Hierdoor blaast dit sprookje je qua originaliteit onvoldoende van de sokken.

Wel opvallend anders is de benadering van ons, lezers. Gipi trekt je immers meteen dicht tegen zich aan. Nergens zijn er gedachtenkadertjes of contemplatieve tekstballonnen die je wat afstand zou kunnen doen nemen. De personages praten of zwijgen, er is geen middenweg. Wat je ziet, is wat je moet kennen. Hun gedachten moet je maar zelf invullen. Om je hierin te helpen, worden de reacties op bepaalde uitspraken fors uitvergroot. Het zorgt ervoor dat bijvoorbeeld de koning een heerlijk, overacterend personage is geworden. Machtig. Daarnaast zijn alle prentjes consequent getekend vanuit een first shooter-perspectief. Deze perspectieven zijn hoogstens wat lager of hoger dan je eigen blikveld. Het zorgt voor een enorme betrokkenheid en een rottempo. Anderzijds voelt het trucje na tweehonderd pagina’s wel claustrofobisch aan en — wat erger is — het belemmert een absolute toptekenaar om zich eens echt grafisch uit te leven. Pas in het laatste hoofdstuk breekt Critone los uit het strakke regime, wat onmiddellijk de mooiste pagina’s oplevert.

Aldobrando is een strip met twee gezichten. Enerzijds is het een sympathiek verhaal, knap getekend en machtig mooi ingekleurd door Francesco Daniele en Claudia Palescandolo. Anderzijds zorgen enkele duidelijke grafische keuzes ervoor dat het de pagina’s soms aan lucht ontbreekt. Jawel, Aldobrando is een strip met een smoel.

WOUTER PORTEMAN