Foute bejaardenseks

1972. De tijd toen Luca Torelli ofwel Torpedo heer en meester was over de wijken naast de Hudson ligt al dik dertig jaar achter ons. Torpedo is al lang niet meer de snelle, quasi-chique killer van weleer, maar hij overleefde, tegen ieders verwachting in. Het lijf is stram, de blik troebel, de vinger slap. Alleen zijn ziel is nog even koud als een zonsopgang in januari. Niemand houdt van hem, en omgekeerd. Enkel zijn immer onhandige makker Rascal gedoogt hij nog. Het tweetal zit financieel totaal aan de grond. Rascal kon zelfs zijn poef niet meer aflossen in het lokale café waarop de cafebaas hem keihard in de kloten schopte. De klap was zo hard dat Rascal geen stijve meer kon krijgen. Zijn leven is ingestort. Torpedo besluit nog eens zijn hart te openen voor zijn manusje van alles en neemt de impotente Rascal mee naar een bordeel. De madam laat haar drie beste meisjes zich over Rascals arme lid ontfermen. Betalen hoeft niet als Torpedo eventjes een afperser afmaakt. Deal.

Torpedo 1936, in vijf integrales uitgebracht door Uitgeverij HUM!, met Jordi Bernet aan de tekenpen mag eigenlijk in geen enkele stripbibliotheek ontbreken. Dit is zo zwart, zo fout, zo grappig, maar vooral geniaal getekend door de meester van de schaduwpartijen. In 2018 besloot scenarist Enrique Sánchez Abulí om de reeks te reanimeren met Eduardo Risso (100 Bullets, Fulu,...) als tekenaar. We spoelen eventjes een paar decennia verder en — hopsa — Torpedo 1972 was geboren. Het eerste album was een fijn weerzien met de grootste schoft onder alle klootzakken, maar het werd weer lang oorverdovend stil alhoewel het scenario voor deel 2 al klaar was. Pas onlangs kwam die strip uit in het Spaans. Uitgeverij Hum! pikte die op en zorgt opnieuw voor een prima Nederlandstalige uitgave. Yes!

Eerst en vooral, de tekeningen van Risso zijn om vingers en duimen van af te likken. De scène waarin Torpedo in elkaar wordt geramd door een homoseksuele flik op de tonen van Lou Reeds Walk on the Wild Side zijn nu al mijn netvlies gebrand. De "maar" in deze strip zit hem echter in het verhaal en meer bepaald in de hoofdfiguur zelf. Torpedo is nu echt een zielige, sadistische, oude vent geworden die je liefst achter slot en grendel ziet. In 1937 kon hij bij me op veel sympathie rekenen, maar vandaag — of in zijn 1972-versie — is hij een anomalie die je eigenlijk gewoon wil mijden. Het zorgt ervoor dat de vette lach iets te vaak plaatsmaakt voor plaatsvervangende schaamte. Hopelijk heeft het recent inheb Spaans uitgekomen derde deel, nu getekend door de Argentijnse comictekenaar Leandro Fernández, een evenwichtiger scenario.

Torpedo 1972, met een krakkemikkige klootzak in de hoofdrol, voelt aan als bejaardenseks. Het was vroeger spannender, eleganter en breder geaccepteerd. Er is zeker grafisch niets mis met deze spin-off maar de grootste verdienste van Torpedo 1972 is dat je nog maar eens beseft hoe goed Torpedo 1936 was.

WOUTER PORTEMAN