Ga ervoor om je dromen te laten uitkomen

Het koppel Aude en Fabien heeft echt wel moeite moeten doen om hun kinderwens in vervulling te zien gaan met kunstmatige inseminatie, in vitro fertilisatie en dergelijke meer. Uiteindelijk is dochtertje Elisa geboren. Ze is nu vijf jaar, een leeftijd die alle aandacht vraagt van haar ouders terwijl zij tijdens hun drukke leven ook nog de kost moeten verdienen om de huur en het huishouden te kunnen betalen. Ze werken beiden in shiften met vaak tegengestelde uren, Aude in de palliatieve zorg en Fabien in een varkenslachterij, een job die hij grondig beu is. Elisa opvangen na school moet goed afgesproken worden met de hulp van een bevriend koppel. ‘s Avonds, wanneer Elisa naar bed moet, is de vaste gewoonte om een verhaaltje voor te lezen of te vertellen. Het gaat dan over een prins, een toverstaf, een edelhert, drie biggetjes, enzovoort. Wanneer Fabien kort daarop een ree aanrijdt en een hert ziet in het aanpalende bos, wordt het niet meer als een toevallige gebeurtenis ervaren, maar als een voorteken. De dromerij en de verwarring wordt compleet als er bij een volgende lading varkens een knap getatoeëerd varken bij is, te mooi en te lief om te slachten. Fabien besluit geen varkens meer te doden, hij laadt het varken in zijn auto en rijdt ermee terug naar de varkensboer om het daar tegen vergoeding verder te laten leven. De boer vertelt dat zijn autistische dochter Nathalie zich bezig houdt met tatoeëren, ze wordt daar rustig van. Als voormalig student van een kunstrichting begint Fabien te dromen van een lucratief toekomstperspectief voor zulk artistiek getatoeëerd varken. Alleen is de vraag hoe dit best praktisch aangepakt wordt met een levend dier. Er moet ook nog brood op de plank.

Dit album is een vertaling van Ceux qui me touchent (Bamboo, 2023) getekend door Laurent Bonneau op een scenario van Damien Marie (San Francisco 1906, Na de Hel, 300 Gram,...). Bonneau kennen we van zijn vorige one-shot De Knuffel en de driedelige reeks Metropolitan. Hij tekent hier met fijne pen, soms wat rudimentair, en met een eenzelfde kleuring, niet binnen de aflijning, maar volledig voor de personages en hun omgeving. De afwisselend gebruikte kleuren — groen, geel, oranje, bruin, paars — duiden op de sfeer of de gemoedstoestand van dat moment. Zo zal groenachtige inkleuring veeleer duiden op een nuchtere feitelijke weergave van die gebeurtenis. Het is even wennen aan deze totaalinkleuring van hele pagina’s in dezelfde tint, en tinten die elkaar afwisselen. Het zijn tekeningen met een emotionele sfeerschepping. Heel wat prenten zouden meteen als schilderij kunnen worden uitgebracht.

Bij een eerste lezing van het album ben je geneigd het verhaal ietwat vergezocht te vinden. In een toevallige gebeurtenis voortekenen herkennen uit een vertelseltje aan een kind en de daaropvolgende dromen proberen na te jagen om vervolgens uit te komen op een getatoeëerd varken. Geloof hechten aan voortekenen is uiteraard niet realistisch, maar de rest is pure werkelijkheid. De Belgische kunstenaar Wim Delvoye is immers al sinds 1997 bezig met tatoeages op levende varkens en werd wereldberoemd. Dit heeft ongetwijfeld Damien Marie geïnspireerd in het getatoeëerd varken van Nathalie. Het album maakt hier ook duidelijk dat zelfs de meest ongewone elementen, zoals bijvoorbeeld uitermate zwaarlijvige mensen, kunnen gebruikt worden in zogenaamd kunstzinnige settings. Het is maar wat de galerijhouder en de kunstverzamelaar erin ziet, of wil zien, en ervoor wil betalen. Belangrijker hier is dat de bezigheid van de autistische persoon haar voldoening heeft gegeven en haar tot rust heeft  gebracht. Dat haar werk daarna een buitensporig commerciële toekomst wacht, zal haar worst wezen.

Een gevoelig album dat tegen de achtergrond van een opgroeiend jong gezin een kritische noot laat zien over de kunstwereld.

JAN GOFFIN