Peter Pan van Kensington en andere aparte sprookjes

In het Frans verscheen deze jeugdreeks met een jonge tovenaar Merlijn in zes delen vanaf 1999. Joann Sfar schreef de eerste vier albums. Jean-David Morvan (Konvooi) volgde hem daarna op. Silvester begon de vertaling pas met deel 4 en gaf daarna deel 5 en 1 in die volgorde uit in het Nederlands. Drie albums blijven onvertaald. Geen nood, elk album is een compleet verhaal zonder dat je de overige hoeft gelezen te hebben. Bovendien staat er aan het begin van het album een korte voorstelling van de hoofdpersonages. 

Uit onze bespreking van deel 4: "Sfar schildert de jonge Merlijn af als een stout jongetje, vol kattenkwaad. Hij is altijd in het gezelschap van Ham en Tartijn. Ham was vroeger een groot tovenaar, maar door een vloek moet hij door het leven als een roze varken. Tartijn is een monster dat vroeger geregeld kinderen at, maar ondertussen manieren heeft geleerd. In Moeder Reinaert ontmoet het olijke trio de wolf Isengrim. Hij zit met zijn staart vast in het ijs en beweert dat Reinaert de Vos hem dit gelapt heeft. Gesterkt door het gezelschap van zijn drie nieuwe kompanen, stapt Isengrim resoluut naar Reinaerts woonst om die voze vos eens goed op zijn donder te geven. Maar zoals de meeste vossen is Reinaert leep, geslepen en nog gewiekst op de koop toe..."

Met zijn dynamische, soepele, energieke tekenstijl lijkt Munuera gepokt en gemazeld in de tekenfilmbusiness, maar daar heeft hij in werkelijkheid geen ervaring mee. Na de lanceringen van Potamoks (een Franstalige reeks op scenario van Joann Sfar) en Merlijn werd hij door Dargaud gevraagd om een stripversie te tekenen van de DreamWorks-tekenfilm The Road to El Dorado, waarvan de strip en de tekenfilm in 2000 een release kregen.

De tekenfilm is losjes gebaseerd op de roman The Man Who Would Be King van Rudyard Kipling en op de legende van de gouden stad El Dorado en speelt zich af in 1519. Tulio en Miguel, twee zwendelaars uit de Spaanse stad Sevilla, komen per ongeluk op een schip richting de Nieuwe Wereld terecht en vinden de legendarische stad.

Extra stripweetje: huidig Asterix-tekenaar Didier Conrad werkte als designer voor The Road to El Dorado. Hij leverde ontwerpen voor diverse personages.

Zes jaar na het laatste Robbedoes en Kwabbernoot-album van Tome & Janry maakte de langst lopende reeks van uitgeverij Dupuis een comeback in handen van het duo Jose Luis Munuera en Jean-David Morvan. Ze maakten er een modernere, nadrukkelijk op manga's en anime geïnspireerde actiereeks van, maar dat viel lang niet in goede aarde bij verstokte lezers met heimwee naar de periode van André Franquin of Tome en Janry. Beide auteurs kregen van de uitgeverij meermaals te horen dat hun bijdrage aan de reeks zou stoppen, en toch kwam er telkens weer een nieuw album bij. Ze haalden nog deel 50 in 2018, voor de tachtigste verjaardag van het weekblad Robbedoes, met de hulp van scenarist Yann, waarin ze teruggrepen naar oude verhalen. 

Precies tien jaar later startte Munuera solo met de al even geanimeerde spin-off Zwendel, over de door Franquin en Greg gecreëerde schurk die zich als overbezorgde beschermheer aandient voor... zijn tienerdochter Zandra. In korte tijd verschenen drie albums. De reeks is officieel nog niet ten einde, maar Munuera legt zich voorlopig toe op andere projecten.

Spin-off van de succesvolle sf-reeks Konvooi over de kinderjaren van het hoofdpersonage Nävis.

Uit onze bespreking van deel 1: "In deze nevenreeks is er nog geen spoor van de vaak reflecterende menselijke eenzaat uit het beklijvende Konvooi. In de plaats krijgen we de rondstuiterende kapriolen te verwerken van een zesjarig ettertje op Red Bull. Uit kinderlijke verveling haalt de kleine Nävis voortdurend kleine pesterijen uit met haar enerverende huishoudrobot Nsob en de dieren van het woud. Oh, had ze maar een vriendje waar ze mee kon praten. Misschien morgen. Inmiddels, diep in de jungle, wordt Obasan, de trotse tijgerberin, verstoten door haar valse koningsbroer. In een vlaag van woede eist hij haar dood. De jacht wordt ingezet. Obasan vlucht ontzet voor haar leven, in haar bek haar bevende welpenjong Houyo. 

Origineel is het allemaal niet wat Jean-David Morvan hier uit zijn mouw schudt. Er wordt opvallend veel geplukt uit de Disney-erfenis. De thematiek van Jungleboek, het drama van Bambi en hele flarden uit The Lion King volgen elkaar achteloos op. Toch spreekt onze verdorven kritische ziel hier niet van gratuit geldgewin. Daarvoor hebben we genoeg gelachen en te zelfvoldaan genoten van de tekeningen van rijzende ster Munuera. Net zoals in het hilarische Merlijn zijn de dieren meer mens dan de mensen zelf, en zijn de tekeningen een ode aan puur schetsplezier."

Uit onze bespreking: "Iemand heeft ooit het bos geschapen zodat kinderen erin kunnen verdwalen. Robuuste bomen, grootogige eekhoorntjes en paddenstoelenhuisjes blijven altijd onze sympathie wegdragen. Maar laten we eerlijk zijn: een bos dient eigenlijk voornamelijk om je kindergrenzen te verleggen. Om net iets verder weg te lopen dan je mocht van je overbezorgde ouders of uitdagende vrienden. Echt verdwalen kan je er nauwelijks. Daarvoor is er altijd het maanlicht dat je weer op het juiste pad brengt. Of toch meestal.

Zo was het ook in het Spaanse dorpje Aldea, ergens rond 1920. Twee jongens vechten er om de gunsten van het knapste meisje van het dorp, Artemis. Maar Artemis, steeds gehuld in een stijlvol rood kapje, heeft maar één liefde en dat is haar grote beschermer, de maan. Op een nacht lokt de helper van de lokale genezeres met zijn panfluit alle kinderen naar het bos. Hij heeft een groot spel in gedachten. Wie hem helpt om zijn mand met verse naaktslakken te vullen, krijgt tips om een zilveren maanjuweel te vinden. De zoektocht kan beginnen, maar kijk uit voor de put in het bos. In die waterput huist immers een dodelijk putmonster!"

Uit onze bespreking van deel 1: "Munuera's landgenoot Juan Díaz Canales (Blacksad, Corto Maltese) voert ons mee naar Indiana, de Verenigde Staten in de jaren 1860. Terwijl de burgeroorlog het land in tweeën splijt, probeert een dorp te leven volgens het ultieme gemeenschapsideaal. Ieder is gelijk, en behandelen we ook als gelijken. Of hij nu filosoof, kleermaker, landbouwer of deserteur is. Bovendien hebben ze in New Fraternity ook het privébezit, de klassieke religie en het instituut huwelijk afgeschaft. Maar het ultieme gevoel van geestelijke bevrijding van de dorpsgenoten wordt zwaar op de proef gesteld door de komst van een bende ordinaire schooiers. De doofstomme Emile bekijkt de intriges vanop een afstand. Zijn toevluchtsoord is het gigantische natuurlijk labyrint dat de gemeenschap omringt. Daar kan het voormalige wolvenkind tot rust komen want hij kent de weg, en hij is niet bang van het monster dat er zou huizen. Wat zou het ook? Het waren toch enkel die oude Grieken die geloofden in democratie en het schrikbeeld van de Minotaurus. Niet?"

Uit onze bespreking van deel 1: "Een gitzwart sprookje, doorspekt met flarden Walt Disney, Tim Burton en Game of Thrones. Betoveringen vertelt het sprookje van de mooie prinses Blanche die na de dood van haar vader onverwachts koningin wordt. Haar oudere, gebochelde broer, de lieveling van mama, kan deze degradatie maar moeilijk wegstoppen. Aan de grenzen van het schemerrijk maken de vijanden zich echter klaar om binnen te vallen waardoor Blanche zich van de ene op de andere dag moet ontpoppen tot een Ware Leidster. En het dumpen van jeugdliefje Gaspard hoort daarbij. Maar die eenvoudige boerenjongen legt zich niet neer bij het lot. In tegenstelling tot de ware sprookjes wil Gaspard niet het hart terugwinnen van zijn geliefde, maar wil hij die botte vernedering uitwissen. Meer nog, Blanche moet dood. En de heks Miranda gaat hem hierbij helpen.

Dit is de samenvatting van ocharme de eerste drie bladzijden. Jean Dufaux vliegt erin. Hij smijt, draait en keert zich. Dit wordt zijn verhaal. Zijn nieuwe Mister Black. Munuera moet hem hierbij helpen en de Spanjaard doet dit met verve. Hij betovert ons met zijn heftig dynamische tekeningen in een wijdse kadrering. Somptueuze decors worden vakkundig afgewisseld met lege close-ups. Bovendien bouwt hij grafisch verder op zijn mijlpaal Fraternity. Een goedgekozen belichting en genuanceerde inkleuring brengen zijn platen nu helemaal tot leven. Het resultaat is verbluffend. Dit grijpt je naar de keel."

Uit onze bespreking van deel 1: "Maak kennis met de piraat Campbell. Na de moord op zijn vrouw staat hij alleen in voor de opvoeding van zijn twee dochters. Zijn grootste vijand is Inferno, een doortrapte piraat die nooit werd gestraft voor de moord op Campbells vrouw. Inferno heeft liever ook closure, maar dan op een ineens drastische manier door te proberen de Campbells voorgoed uit te schakelen. Als je al opkijkt van dit verhaalgegeven, hoed je dan voor nog straffer materiaal, want daar zal je serieus van opkijken. 

Deze komisch-avontuurlijke reeks heeft twee sterke troeven: het nog steeds niet aan populariteit inboetende piratengenre en het zwierige talent van José Luis Munuera. Sinds Het Teken van de Maan, Fraternity en Betoveringen heeft de Spanjaard veel krediet opgebouwd. Met De Campbells waagt hij zich weer aan een zelfgeschreven stripserie voor een groter publiek."

Het jongetje Bolli van jean Roba kan nog jonger. In deze reeks voor kinderen is hij slechts vijf jaar en is Billie nog een puppy. Dagelijkse, tedere, komische belevenissen en stommiteiten volgen elkaar op in albums die het midden houden tussen een prentenboek en een stripverhaal.

Tussen 2011 en 2014 verschenen zes albumpje sop liggend formaat. In 2018 werden ze gebundeld in twee compilatiealbums op staand formaat.

Uit onze bespreking van deel 1 en 2: "Walter de Wolf is geïnspireerd op Ysengrin, het neefje dat verschijnt in de reeks Merlijn. Op de laatste pagina's van elk Walter-album staan trouwens gags van Merlijn. Walter is dus een wolf. Hij probeert een kommerloos leven te leiden in het uitgestrekte bos in de middeleeuwen. In deel 1 vindt hij echter een achtergelaten baby met een waarschuwingsbriefje. De baby is een monster! Daar komt Walter zelf snel achter. Ten eerste zuigt de baby zich als een zuignap vast aan zijn vinger die het voor een fopspeen houdt, maar bij volle maan verandert het scharminkeltje in een weerwolf. Op de vlucht voor zijn aanhangsel stuit Walter op jager Julius Frazzetius (op pagina 14 staat een knappe hommage aan Frank Frazetta's befaamde Death Dealer) en dan neemt de vlucht en achtervolging helemaal hoteldebotelallures aan. In het tweede album wil de sluwe, maar uitgehongerde vos Reinaert via listen en valstrikken de door Walter bereide maaltijden bemachtigen. Hij faalt daar apocalyptisch in!"

Om Willy Lambil wat rust te geven na het overlijden van scenarist Raoul Cauvin volgde na het dan nog niet afgewerkte deel 64 een compleet andere samenwerking tussen Munuera en het scenaristenkoppel BeKa die samen met Munuera het verhaal De Oorlogscorrespondent uitwerkten. Daarin volgen we William Howard Russel, journalist voor het Britse The Times. Zijn onbevooroordeelde blik op binnenlandse zaken wordt echter niet altijd geapprecieerd. Het komt de bazen van The Times dan ook even handig uit wanneer Abraham Lincoln de Britse krant vraagt om een verslag te maken van de Amerikaanse Burgeroorlog. Russel krijgt oude getrouwen Blutch en Chesterfield als lijfwachten mee.

Voor sommigen hoefde deze stijlbreuk niet, anderen vonden het een verademing. Terwijl Lambil tegenwoordig zelf mag beslissen uit welke aangereikte scenario's hij nieuwe albums van De Blauwbloezen selecteert (eerst was er Kris, nu Fred Neidhardt) rees de vraag of Munuera nog een ander album van de komische oorlogsreeks zal maken. Zijn antwoord: "Op dit moment niet. Willy Lambil gaat door, het is zijn leven. Hij leeft en ademt daarvoor. (...) Ja. Ik vond het geweldig om te doen. De wereld van de Amerikaanse Burgeroorlog is erg interessant. Het is de eerste moderne oorlog. Er zijn de eerste massavernietigingswapens, ethische en morele kwesties die nog steeds aanwezig zijn in onze samenleving, racisme, economische kwesties... Ik denk dat je over veel dingen kunt praten die actueel zijn door ze in deze periode te plaatsen. En Chesterfield en Blutch zijn het perfecte narratieve artefact, het tegengestelde koppel dat van elkaar houdt en elkaar haat."

Uit onze bespreking: "1850. New York leeft. En vooral Wall Street bruist als nooit te voren. Het pure liberalisme draait er overuren. Een bescheiden notaris uit de buurt grijpt elke groeikans met beide handen aan. Maar zijn twee bedienden kunnen de stapel met de kroontjespen te kopiëren aktes niet bijhouden. Het team moet uitbreiden met een nieuwe notarisklerk. De voorname, stijfdeftige jongen Bartleby biedt zich aan. Hij krijgt de job die hij onmiddellijk met enorm veel toewijding vervult. Zijn bureautje kijkt uit op een gigantische muur. Alles gaat uitstekend, tot de notaris hem op een dag vraagt om de pas geschreven aktes samen met andere bedienden, te verifiëren. Bartleby antwoordt droog dat hij dit liever niet doet. Hij weigert niet. Hij doet het gewoon liever niet. De notaris staat met zijn mond vol tanden en laat hem begaan. De dagen erna trekt Bartleby zich steeds vaker terug en metselt een mentale muur rond zich, gebouwd op zijn mantra 'Ik doe het liever niet'. De notaris zit met de handen in het haar.

De Klerk Bartleby is een kort verhaal uit 1853 van Herman Melville, de man die ons Moby Dick naliet. De novelle was ons onbekend, maar heeft vandaag nog niets aan kracht verloren. Is Bartleby een dwarsligger op wie je geen muur kan bouwen? Of is hij net de laatste vrije man? Voor Bartleby was het plots genoeg en hij besloot te stagneren. De enorme muur voor zijn bureel, was de directe aanleiding voor zijn passieve rebellie. Hij kijkt er tegenaan, maar wil of kan er niet over kijken. Willen of kunnen, een paar letters verschil maar met eenzelfde resultaat. Hét systeem functioneert niet meer."

Het wereldberoemde personage Scrooge, maar nu als vrouw. Niet eens een primeur, want het werd Munuera al voorgedaan in de tv-films Ebbie (1995), A Diva’s Christmas Carol (2000) en A Carol Christmas (2003) met Tori Spelling als Scroogette.

Uit onze bespreking: "Onverstoord blijft Elizabeth Scrooge bij haar overtuiging dat Kerstmis 'humbug' is, waar niks vrolijks aan is, en trouw aan zichzelf. 'Mijn enige misdaad is ambitie. Niemand ziet graag een vrouw met ambitie, want een vrouw hoort volgzaam te zijn.' Zij is niet geworden wat de wereld volgens haar van haar verwachtte: een echtgenote, een moeder, een 'gedwee, toegewijd, voorbeeldig vrouwtje'. Aan Cratchits vrouw vertelt ze dat ze niet anders kan dan zichzelf te zijn: 'In deze wereld heeft een vrouw weinig keus. Ze heeft maar twee opties: een heilige zijn of een heks.'

Ze is niet van plan te veranderen, zelfs niet als de geest van volgende Kerst haar graf toont, want dood gaan we toch. Zij ziet zich niet als de slechterik van het verhaal. Dat Cratchits zoontje Tiny Tim ten dode opgeschreven is, 'dat is het werk van de zogenaamde verlosser die jullie elk jaar bij Kerst vieren. Dat is pas een schurk.'

Na de succesvolle samenwerking tussen Munuera en BeKa werkten ze opnieuw samen voor de driedelige reeks Les Cœurs de Ferraille, gesitueerd in een alternatieve, retrofuturistische versie in een zuidelijke Amerikaanse staat van eind negentiende en begin twintigste eeuw toen er nog sprake was van segregatie. Dupuis vertaalt het niet in het Nederlands, dus niet via de groep Standaard Uitgeverij, maar de vertaalrechten zijn wel verkocht voor een Nederlandstalige lancering in 2025.

In de wereld in deze reeks leven mensen samen met robots die hen bedienen of slavenarbeid uitvoeren, maar waarbij er problemen reizen. De robots beschikken ook over gevoelens. Elk album is een compleet verhaal met andere personages.  Deel 1 draait rond een klein meisje dat veel affectie heeft voor haar oppasrobot, meer dan voor haar eigen moeder van vlees en bloed.

Uit onze bespreking: "James Sullivan heeft groot nieuw. Niet Chicago, maar Saint Louis krijgt de eer om als allereerste stad buiten Europa de Olympische Spelen te organiseren. In pure Trump-retoriek wil Sullivan er de grootste, beste en strafste spelen van maken. Met eigen reglementen die ervoor moeten zorgen dat Europeanen of andere niet-Amerikanen geen kans meer maken. Enkel de stoere Amerikaan mag en kan winnen. En zo geschiedde. De spelregels worden aan niet-Amerikanen nauwelijks uitgelegd waardoor zelfs de meest gespierde vreemdeling geen kans maakt op medailles. Er komt natuurlijk wat gemor. Voor het iconische nummer van de marathon mogen niet-inheemse lopers plots wel meedoen, maar winnen zal er ook voor hen niet inzitten. Daar zal de jury wel voor zorgen. Om de spanning nog wat te verhogen zal er maar één drankmoment zijn, is wat doping mogelijk en moeten de amper tweeëndertig lopers zelf de weg zoeken die hen langs amper een handvol controleposten leiden. Om de beste atleten toch wat zekerheid te bieden, zal een auto voor hen uitrijden. Op de kurkdroge wegen van het bloedhete Missouri zorgt net dat opgewaaide stof voor interne bloedingen en extra uitdroging. Zo werd de marathon van Saint Louis één grote klucht. Een groteske klucht.

Dat is ook hoe scenarist Kid Toussaint (40 Olifanten, Animal Jack, Holly Ann,...) de strip heeft opgevat. De Marathon van de Eeuw is één grote, burleske strip geworden in de stijl van Buster Keaton, Harold Lloyd of The Marx Brothers. Het bulkt van slapstickmomenten waarvan de meeste daadwerkelijk hebben plaatsgevonden. Tekenaar Jose Luis Munuera is de geschikte man voor dit werk. Hier kan hij ongegeneerd ledematen uitrekken om een maximaal effect op te wekken. Je ziet zo de pagina’s voor je als enkele lopers achtervolgd worden door razende honden. Klasse. Elk prent is overdreven, maar toch bieden ze als geheel op de pagina's koesterprentjes. Een perfecte casting heet zoiets."

We blijven nog even bij Peter Pan en wel de dramatische versie van Régis Loisel met een nieuwe hoofdtheorie over Jack The Ripper (hem ingefluisterd door Pierre Dubois).

De winter van 1887 is koud en in Londen hebben de armen het zwaar. De jonge Peter heeft het nog relatief gemakkelijk want hoewel hij door zijn drankzuchtige moeder aan zijn lot wordt overgelaten kan hij altijd aankloppen bij mister Kundal, een oude caféhouder die hem leerde lezen en schrijven, hem iedere dag te eten geeft en spannende verhalen vertelt. Op zijn beurt vertelt Peter die verhalen weer door aan zijn vriendjes uit het weeshuis, maar op een dag gebeurt er iets dat nog vreemder is dan alle verhalen en legenden bij elkaar: een elfje komt hem halen en neemt hem mee naar een geheimzinnig eiland vol mythologische figuren dat belaagd wordt door een gevaarlijke piraat. Peter moet de eilandbewoners redden, al heeft niemand een idee hoe!

Nogmaals Peter Pan in een andere versie, ditmaal gekoppeld aan Oliver Twist.

Uit onze bespreking: "Londen, 1904. Het Duke of York-theater is tot de nok gevuld voor de opvoering van een toneelstuk over een jongetje dat niet ouder wil worden, Peter Pan. De zaal geniet, glundert en lacht met de dolle fratsen van het dwarse kereltje. Eén jongeman laat echter de tranen over zijn wangen huilen. Het is Oliver, Olivier Twist. Na de voorstelling zoekt hij de auteur van het stuk op in zijn kleedkamer. James Barry kijkt zijn bezoeker niet aan, maar blijft verdwaasd door het raam staren. Oliver vuurt een spervuur van pertinente vragen over de oorsprong van het toneelstuk op hem af. De toneelschrijver zwijgt en tuurt verder. Plots draait hij zich om en Oliver verstart. Het is Peter, Peter Pan! Godver, hij is ouder geworden. Heeft Haak dan toch zijn slag thuisgehaald?!"

Uit onze bespreking: "De jonge Ben ontmoet een wezen uit het koninkrijk Fantask. Sommigen zouden het als een monster omschrijven, maar Ben ziet dat absoluut niet zo. Het wezen vraagt Ben met hem mee te aan om te helpen het koninkrijk te redden. Ben stemt daarmee in en verdwijnt zodoende richting Fantask. De titel verklapt het al wat, de rest van het verhaal volgt niet Ben, maar wel zijn radeloze ouders, die in angst en onzekerheid leven. Bens kant van het verhaal is of lijkt vrolijk, maar wat maken zijn ouders intussen door? Worden ze met de rug aangekeken, worden ze verdacht? Die hele dynamiek lijkt enigszins normaal, tot Ben weer opduikt, de gekste verhalen vertellend, om meteen daarna terug te verdwijnen.

Zijn de verhalen die Ben vertelt echt, of zijn ze slechts zijn eigen werkelijkheid, zijn beschermingsmechanisme om zijn belevenissen te plaatsen? Het zijn vragen die de speurders en de ouders zich stellen. En de lezer uiteindelijk ook, want scenarist Josep Busquet pakt het zo aan dat je als lezer — ook al ken je de toedracht van Bens vertrek — toch begint te twijfelen. Zo divers zijn Busquets plottwists dat niks zeker is, zelfs niet de aard van dit verhaal. Is het een volwassen fantasyplot over de keerzijde van een soort Peter Pan-syndroom? Is het een ontvoeringsdrama dat focust op psychologie, of is het gewoon een soort eclectisch genre op zichzelf, van een auteur die ervan houdt zijn lezers op het verkeerde been te zetten? De kans dat de naam Busquet je weinig zegt, is reëel. Dit is het eerste naar het Nederlands vertaalde werk van de man. Toch speelt hij behoorlijk volleerd met de verwachtingen van zijn lezer.

Uit onze bespreking: "De tekenaar-die-vooral-bekend-is-van-strips-met-lange-reekstitels-zoals-deze (De Engelsman die niet van Vuurwapens Houdt) en de scenarist-die-in-alle-genres-en-reeksen-thuis-is (van Vlooienbaal, Tamara en Kale Kop tot Rik Ringers, Mooie Zomers en Shi) en die-ons-al-vele-straffe-one-shots-bezorgde (van Lydie, Ridder Brayard en Wie Laatst Lacht tot De Huid van de Beer, Het Beest en De Platenspeler) nemen ons mee naar het fictieve Indische koninkrijk Shandramabad voor een wreed sprookje. Enkele tragische sterfgevallen brengen de mooie koningin ertoe het krankzinnige bevel te geven alle vogels in het rijk uit te roeien, waardoor Zij-die-de-woede-der-goden-bedaarde verwordt tot Zij-die-de-insecten-een-grote-gunst-verleende. Prinses Jalna, die nachtelijk bezoek krijgt van een charmante inbreker, neemt het op tegen haar moeder...

De uitbundige en kleurrijke tekeningen zijn schitterend. Soms frêle, soms komisch, soms wreed, zelfs expliciet (zowel bij geweld als bij seks), maar altijd perfect passend bij de exotische sfeer van locatie en verhaal. Hij-die-zijn-lezers-zoveel-opmerkelijke-verhalen-schonk-die-het-medium-wat-dichter-bij-de-literatuur-brachten laat zich helemaal gaan in oosterse wijsheden en krullerig taalgebruik, genre het lyrische "Haar klaaglijke gezang drong zijn klauwen in het hart van de koningin", "Mijn verlangen dat druipt voor jou" of "De bodemloze, abyssale nachten waarin je zoetste herinneringen in foltertuigen veranderen", tot soms wat cryptische als "Is lijden nog liefhebben? Is het nog heviger liefhebben?" of "Verdriet moet je verdienen"."

Het bekende sprookje wordt in handen van Philippe Foerster een zwarte, surrealistische nachtmerrie met dramatische afloop. Het verscheen oorspronkelijk in de Buldog-collectie van Paul Rijperman. In 2020 kreeg het een grondig gerestaureerde versie in het Frans bij Éditions du Tiroir met een nieuwe cover en met kleurtoevoegingen.

Nadat De Vliegende Hollander twee delen in het Nederlands had uitgebracht van de door Bill Willingham bedachte reeks Fables, begon RW Uitgeverij opnieuw tot ook zij kopje onder gingen. Het lukte de uitgeverij nog wel om de eerste honderd comicdeeltjes in elf bundels in hardcover uit te brengen. De reeks loopt nog steeds in het Engels. Na onenigheid met zijn uitgeverij leverde Willingham zijn reeks over aan het publiek domein.

Uit onze bespreking van deel 1: "Wat als sprookjesfiguren moeten werken voor de kost, in New York wonen zonder dat de mensen (de Mundanen) hun achtergrond mogen kennen en een brutale moordzaak de gemeenschap in zijn greep houdt? Deze situatie is in te vullen met de volgende antwoorden. Met mondjesmaat kom je te weten dat De Tegenstander het sprookjesrijk, dat uit wel duizend kleinere rijken bestaat verspreid over honderd magische werelden, veroverde. Een behoorlijk aantal sprookjesfiguren kon ontsnappen naar de werkelijkheid, maar dienden alles achter te laten op een paar voorzienige uitzonderingen na. Zo wist Blauwbaard zijn fortuin mee te nemen. De anderen bekleden in de hedendaagse realiteit diverse functies terwijl de dieren een nieuwe woonst vonden in de Farm. Snow White (Sneeuwwitje) is de locoburgemeester en tweede in rang in Fabletown, Bigby (de Big Bad Wolf - de Grote Boze Wolf) is een gerehabiliteerde sheriff en erg goed in zijn beroep, Jack van de bonenstaak is steeds op zoek naar zaakjes waarbij je snel geld kan verdienen en Pinokkio is een geile volwassene van driehonderd jaar gevangen in het lichaam van een kind (en dat wil hij de Blauwe Fee eens duchtig zeggen). In het overhoop gehaalde appartementje van de losbandige Rose Red (Rozerood uit het minder bekende sprookje Sneeuwwitje en Rozerood), de zus van Snow White die Rose Red met haar echtgenoot Prince Charming in bed betrapte, wordt een bloedfestijn aangetroffen. Maar er is geen lijk. Haar huidige vriend Jack en notoir vrouwenmoordenaar Blauwbaard zijn de twee verdachten. Sinds het grote pardon evenwel tellen oude misdaden niet meer, maar Bigby bewijst in een razende aanval met een transformatie in zijn oorspronkelijke wolvengedaante dat oude gewoonten zelden wegebben. Alles leidt naar een verrassende whodunit op het mondaine feestje op Herdenkingsdag.

Uit onze bespreking: "Dit album is een stripadaptatie van L’Enfant Océan, een jeugdroman van Jean-Claude Mourlevat uit 1999. De parallellen met Charles Perraults Klein Duimpje liggen er vingerdik op, niet alleen qua thematiek, maar ook qua verhaalopbouw. Maxe L’Hermenier snoeide een beetje in het aantal personages, maar houdt zich grotendeels aan de oorspronkelijke verhaallijn en houdt zo een charmant, maar niet bijster origineel scenario over dat het vooral van een nogal duistere sfeerschepping moet hebben. Die eerder sombere teneur wordt nog extra in de verf gezet door de fraaie tekeningen van Stedho (Steven Dhondt) die hier een bleekbruin kleurenpalet hanteert en zelfs bij de apotheose de vrolijke pastelletjes achterwege laat. Toch is dit allesbehalve een depressieve strip te noemen. Daarvoor is de broederliefde, de samenhorigheid en de onderhuidse warmte te sterk, te mooi, te diep..."

Uit onze bespreking: "Hetzelfde duo dat Sneeuwwitje pimpte tot een duistere fantasyversie in het one-shot Snow White waagt zich nu aan een tweeluik naar het volksverhaal Belle en het Beest dat in 1740 voor het eerst op papier werd toevertrouwd. Looky en Maxe L'Hermenier zijn lang niet de eersten die zich het verhaal eigen maken. Disney hield het in 1991 bij een klassiek sprookje, de tv-serie Beauty and the Beast (1987) situeerde het in het heden en een netwerk van tunnels onder de stad en we trachten te negeren dat het verhaal inspiratie bood voor Meat Loafs nummer en clip voor I'd Do Anything for Love (But I Won't Do That) uit 1993. Disneys versie gaat voor ons de eeuwigheid in, maar deze kersverse strip wekte bij ons eveneens heel wat bewondering. Nog meer dan in Snow White zijn we serieus onder de indruk van Looky's creativiteit, tekenstijl, personages, decors, bladschikking en alles waarmee een tekenaar zijn lezers kan verleiden.

Voor het scenario kiest Maxe L'Hermenier resoluut voor een fantasy-aanpak. Belles vader verliest door piraterij zijn hele vloot. Om zijn schulden kwijt te kunnen laten schelden, zou hij zijn jonge dochter moeten laten uithuwelijken aan een ouwe vriend met wier zoon Belle opgroeide. Voor het zover komt, wordt de stad weer aangevallen door een vliegend schip. De zielenrijger is op pad. De kapitein jaagt voortdurend op zielen van slachtoffers om zijn meester te voeden. Om haar familie te redden, biedt Belle haar leven in ruil aan. Ze heeft toch niets meer te verliezen. Wat ze integendeel wint is een coup de foudre bij het wisselen van een blik met de kapitein, een gehoornde lelijkaard die in de tang zit van zijn monsterlijke meester. Belle lijkt als twee druppels water op de vervloekte geliefde van de zielenrijger. Het pad lijkt geëffend voor een romantisch drama, maar het komt met weerhaakjes... en humor want Belle heeft een guitig kantje waar ook jij vast voor bezwijkt.

Verstripping door Camille Benyamina van de ook in het Nederlands verschenen roman van de Belgische schrijfster Amélie Nothomb.

"Parijs is vol. En de jonge, aantrekkelijke Saturnine is dringend op zoek naar een plek om te wonen. Wanneer ze een advertentie vindt voor een ruime kamer in een appartement in een leuke Parijse wijk, stelt ze zich kandidaat. De eigenaar van het appartement laat zijn keuze op haar vallen. Huisbaas don Elemirio Nibal y Milcar is even bizar als zijn naam doet vermoeden. Hij spreekt met nostalgie over de inquisitie en verbiedt haar de toegang tot die ene geheimzinnige donkere kamer in het appartement. Saturnine komt te weten dat don Elemirio was getrouwd met de vorige vrouwelijke huurders, die een voor een zijn verdwenen. Zal Saturnine aan haar lot ontsnappen? "

Verzamelbundel met oud werk van Wallace Wood die voor diverse mannenbladen erotische versies van bekende sprookjes tekende. Cons de Fée bevat onder meer zijn ondeugende kijk op Alice in Wonderland en De Tovenaar van Oz, sexy sprookjesversies van De Kikkerprins, Assepoester, Doornroosje en Hans en Grietje, plus zijn geile versie van Sneeuwwitje. 

Wood, die internationale bekendheid verwierf als vooraanstaand parodist van Mad, richt zich ook op stripiconen in verhalen als Prince Violate, Stuporman Meets Blunder Woman, Flasher Gordon, Starzan en zelfs zijn eigen personage, Sally Forth moet eraan geloven. Voorts levert hij commentaar op seks en maatschappij in The Sexual Revolution en Brave Nude World. Andere verhalen zijn The Marquis de Sade Coloring Book, Dragonella en de complete reeks van al zijn covers voor het beruchte magazine Screw.

Uit onze bespreking: "Er was eens een vette kater, een moddervette kater, die alles had wat hij zich maar kon wensen. Zijn baasje, mevrouw de gravin, vertroetelde hem als geen ander. Hij kreeg hapjes, veel hapjes, werd dagelijks geborsteld en mocht lekker spinnen op de weelderige boezem van de gravin. Zijn leven was perfect. Op een dag mocht hij mee in de koets naar het koninklijke paleis. De zoon van de gravin ging er de hand vragen van de prinses. Naar verluidt was ze een grillig geval, maar ze zou ongetwijfeld in katzwijm vallen voor de schoonheid van de jonge graaf. Alles komt goed. De reis verliep voorspoedig tot er per ongeluk een gigantische reus op de koets trapte en die verpulverde. Alle inzittenden waren morsdood. Enkel de kat overleefde — negen levens, weet je wel. Maar zijn sprookjesleven was nu wel definitief uit. De moddervette kater moest nu zien te overleven in de echte wereld.

Scenarist David Chauvel (Wollodrïn, De 5 Rijken,...) weet al langer hoe je een prima verhaal vertelt. Hier draait en wentelt de Fransman het klassieke sprookje van De Gelaarsde Kat tot er iets heel leuks uitkomt. Onverwachte plotwendingen botsen lekker met de klassieke sprookjesingrediënten. Niet altijd blijft het hoge beginniveau aangehouden, maar dit sprookje met een serieuze twist blijft heel lekker weglezen. Bovendien is het cynische opportunisme van de kater een onuitputtelijke inspiratiebron."

Aan erotische - of pornoversies van bekende sprookjes geen gebrek, maar die allemaal oplijsten, brengt ons in de kijker van puriteinse waakhonden. We pikken er wel deze Pinokkia uit, een stijlvol getekend album in de Parodiereeks van Arboris waarin de houten pop een meisje is, een knap meisje, dat nog alles over de boze buitenwereld moet leren. Een sprookje voor volwassenen dus.

Fred Julsing tekende voor diverse jeugdtijdschriften van uitgeverij Malmberg (Taptoe, Okki, Jippo). Vier van de vijf sprookjes die hij voor Jippo tekende, raakten ook in album uitgegeven. Dat zijn Hans en Grietje, De Rattenvanger van Hamelen, De Gouden Vogel en Het Dappere Snijdertje. Enkel Het Blauwe Licht, naar een minder bekend sprookje van de gebroeders Grimm, bleef onuitgeven in album.

Uit onze bespreking van de reeks: "Definitieve versies van sprookjes bestaan niet. Sprookjesvertellers staat het te allen tijde vrij om details toe te voegen of andere accenten te leggen, aldus Philip Pullman in het voorwoord van zijn geweldige Grimm Tales. Philippe Bonifay gaat nog een stapje verder. De scenarist van onder andere Zoo vroeg zich af hoe sprookjes in feite ontstaan. Eigenlijk zijn het meestal mondeling overgeleverde volksverhalen, maar dat leek hem niet spannend genoeg om er strips van te maken. Hij verdiepte zich dan maar in het leven van enkele beroemde optekenaars van sprookjes en gaf zijn eigen versie van de feiten."

Uit onze bespreking: "Het verhaal van de rattenvanger wordt deels verteld door de oude Helmut, die samen met Eva de magische gebeurtenissen overleefde. De lezer is getuige van het pure verhaal van de rattenvanger, gecombineerd met het bijgeloof van de middeleeuwen. De vaart zit er stevig in en het verhaal blijft boeien, ook al kent de lezer dit maar al te goed. Qua sfeerschepping deed deze strip ons meermaals denken aan een François Bourgeon, het grote voorbeeld van André Houot. Ook het tekenwerk en de inkleuring doen meermaals aan Bourgeon denken. Aan bovenstaande vergelijking dienen we trouwens toe te voegen dat Houot het er niet slecht vanaf brengt. Integendeel, we werden meermaals van de sokken geblazen door het gedetailleerde en dynamische tekenwerk."

Uit onze bespreking: "Sprookjes vragen er blijkbaar ook om herwerkt/gemoderniseerd/geüpdatet te worden. Zo hadden we enkele jaren geleden de ABC-serie Once Upon A Time of de Fables-strips van Bill Willingham, die een geheel eigen twist geven aan de eeuwenoude verhalen. We waren dus al wel wat gewend...

Enter Skottie Young... Hij ontdoet de verhalen van hun allerlaatste laagje zeemzoeterigheid en boetseert de clichés van het genre om tot een dolkomisch actie- en horrorsprookje. Het meisje Gertrude komt à la Alice in Wonderland in een parallel sprookjesland terecht en moet op queeste om de sleutel te vinden die haar terug naar de echte wereld kan brengen. Hierbij krijgt ze de hulp van ene Larrigon Wentsworth III, een Japie Krekel voor gevorderden, zeg maar. Als haar zoektocht maar blijft aanslepen, gebruikt ze steeds brutere methodes en jaagt ze heel Sprookjesland tegen haar in het harnas, met alle gevolgen van dien."

In twee tweeluikjes, Ouctasts en Outlaws, vertellen Humberto Ramos en Paul Jenkins over de werekd van Fablewood, waar alle verhalen die ooit zijn verteld naast elkaar leven, zo ook sprookjes. Het is echter een sinistere plek. Onder het toeziend oog van de gevreesde meneer Grimm en zijn Think Police moeten de personages hun verhaal gestand houden of ze lopen het risico dat hun geest wordt gewist in de Mind Eraser.

Desondanks zijn Roodkapje en haar wolf (Red en Mister Woof) vrienden geworden. Ze staan op het punt alles te riskeren om te ontsnappen uit de klauwen van hun onderdrukkers en hun toevlucht te zoeken op een mysterieuze plek genaamd de Real World. Red en Woof ondernemen een moeilijke en gevaarlijke reis door heel Fablewood, in de hoop dat ze tegen alle verwachtingen in voor altijd vrienden kunnen blijven.

Bryan Talbot neemt de stad Sunderland en het verhaal van Lewis Carroll en Alice Liddell (de "echte" Alice) als de ruggengraat van zijn verhaal en spint daaromheen een spectaculaire reeks verschillende verhalen. Hij onderzoekt Carrolls banden met Sunderland en laat zien hoe de stad zijn meesterwerken inspireerde. Hij duikt in de geschiedenis van de stad, van de Venerable Bede tot George Formby, van haar hoogtijdagen als de grootste scheepsbouwhaven ter wereld tot haar huidige multiculturele mix.

Tussen 2011 en 2016 liep de Japanse mangareeks Alice in Borderland, losjes gebaseerd op Alice in Wonderland, daarna ook opgepikt voor Engelse en Franse vertalingen en een tv-reeks op Netflix.

De achttienjarige Ryohei Arisu heeft genoeg van zijn leven. School is klote, zijn liefdesleven is een lachertje en zijn toekomst voelt als een naderend onheil. Ryohei worstelt om te overleven in een wereld die zich niets van hem aantrekt en heeft het gevoel dat alles beter zou zijn als hij ergens anders was. Wanneer een vreemde vuurwerkshow hem en zijn vrienden naar een parallelle wereld brengt, denkt Ryohei dat al zijn wensen zijn uitgekomen. Maar deze nieuwe wereld is geen  paradijs, het is een wreed spel. En de enige manier om te overleven is door te spelen. Het eerste spel begint met een knal, maar Ryohei slaagt erin de klok te verslaan en zijn vrienden te redden. Het is echter een overwinning van korte duur, want ze ontdekken dat ze door te winnen maar een paar dagen respijt krijgen. Als ze naar huis willen, moeten ze veel harder gaan spelen.

Mangareeks met invloeden van Sneeuwwitje en Assepoester. Er bestaat ook een animereeks van met twee seizoenen van samen 24 afleveringen.

Hoewel haar naam Sneeuwwitje betekent, is Shirayuki een vrolijk, roodharig meisje dat in het land Tanbarun woont. Ze werkt ijverig als apotheker in haar kruidenwinkel. Haar leven verandert drastisch wanneer ze wordt opgemerkt door de rechtmatige prins van Tanbarun, prins Raji, vanwege haar zeldzame rode haar. Hij probeert haar te dwingen zijn concubine te worden. Shirayuki wil haar vrijheid niet opgeven, knipt haar lange rode haar af, laat het achter als souvenir voor de prins en ontsnapt naar het bos van het naburige land Clarines. Ze wordt gevonden door de Raji en wordt gered door Zen Wistaria, de tweede prins van de Clarines, en zijn twee helpers. In de hoop haar schuld aan het trio ooit terug te betalen, zet Shirayuki haar zinnen op een carrière als koninklijk hofapotheker in het land van Zen.