En iedereen is weer mee

Wauw. Petje af. De vierde en laatste cyclus van Alleen begint met een uit-mun-tend samenvattingsstripje van vier pagina’s. Scenarist Fabien Vehlmann verheldert zijn ingewikkelde plot zodat iedereen weer de draad kan oppikken zonder alle vorige delen te moeten herlezen. Alleen is immers al lang geen sympathiek kinderstripje meer over vijf kinderen die van het ene moment op het andere alleen waren op de wereld — of dat dachten ze toch — maar een avontuurlijke, gewelddadige adolescentenstrip voor liefhebbers van een complexe gelaagdheid van Game of Thrones. Het is ingewikkeld, doorweven met subtiele hints vanuit de eerdere delen, maar het blijft absoluut steek houden voor de volhouders. Alleen trok Dupuis de stekker uit de reeks. Gelukkig vond de reeks onmiddellijk onderdak bij uitgeverij Rue de Sèvres. Gelukkig verwent Standaard Uitgeverij ons door de reeks te blijven vertalen. Terecht. En nogmaals; dankzij de prima samenvatting kan iedereen weer inhaken.

In dit nieuwe deel zet Vehlmann zijn pionnen klaar voor de grote finale of de grote oorlog in de limbus. Dit is een plaats waar alle herinneringen van de dode kinderen samenkomen en zo een nieuwe wereld scheppen. Elke nieuwkomer of pas gestorven kind introduceert in de limbus zijn eigen leefwereld en brengt dus ook het recente nieuws mee. De laatste nieuwkomer in de limbus is gestorven in Hogerburg, een stadje op twee dagen rijden van het basiskamp in Markstad. Dodji, Yvan, Leila, Terry en ook de weer tot zichzelf gekomen Camille nemen hun bus en rijden naar de bibliotheek van Hogerburg. Hopelijk vinden ze daar wat kranten en kunnen ze meer te weten over de nacht waarin ze allen samen stierven. Maar de bende rond de nieuwe uitverkorene van de eerste familie, Saul, ziet dit allerminst zitten.

Na een fel gesmaakte comeback van Soda tekent Bruno Gazzotti nu twee delen van Alleen. De Luikenaar heeft er duidelijk plezier in. Zo zijn de actiepagina’s weer ongelofelijk straf in beeld gebracht. Het valt trouwens op hoe vaak Gazzotti probeert je in het verhaal te trekken. Hij zoomt steeds meer in op de gezichten die je dan net niet aankijken en vervolgens naar de andere personages kijken. Zo word je werkelijk in het volgende prentje gesleurd. Vaak is dit dan nog eens de kleine cliffhanger op elke dubbele pagina. Die man kent zijn stiel.

De comeback van Soda was zalig, maar Gazzotti en Vehlmann bewijzen dat Alleen evenveel bestaansrecht heeft. Dit eerste deel van de laatste cyclus, inclusief geweldige, getekende samenvatting van de vorige dertien delen, heeft zijn start niet gemist. Alleen blijft jouw adoratie verdienen.

WOUTER PORTEMAN