De kunst van elegantie

Brooklyn, 1939. Illustrator Arch Parker loopt de redacties plat, maar vindt geen werk. Zijn muze en vriendin Navit gelooft wel nog volop in hem. Op een dag lult Parker zich binnen bij een van de slechtst verkopende mannenbladen uit de krantenkiosk, Gentlemind. Hij krijgt er zijn bureau, op voorwaarde dat de steenrijke eigenaar Powell zijn Navit mag zien. Navit ziet er onmiddellijk het voordeel van in en wordt danseres in Powells nachtclub. Ze blijft beide mannen betoveren. Drie jaar later komt de driehoeksrelatie op een kookpunt en Parker vertrekt als oorlogstekenaar naar Europa. Navit maakt verder horizontaal carrière en trouwt uiteindelijk met Powell. Exit voorspelbaarheid. Enter het eigenlijke, toffe verhaal.

Bijna. Bijna had ik Gentlemind niet uitgelezen. Een rechtbankscène op pagina 9 waar een nieuw personage wordt opgevoerd, is enorm warrig uitgewerkt. Wie was wie? Wie was de goede? Waar ging dit om? Drie keer heb ik die twee pagina’s herlezen. Pff, het zal toch niet waar zijn. Dit is godver een scenario van Juan Díaz Canales (Blacksad) en Teresa Valero (Tovenarij, ook getekend door Blacksad-tekenaar Juanjo Guarnido)! Kon dit echt niet duidelijker? Of was het tekenaar Antonio Lapone die deze pagina’s niet kon omzetten? Merde, toch. Ik keek echt al jaren uit naar een vertaling van een van Lapones strips. Zijn vintagestijl is immers een en al elegantie. Die klare lijn! Die pin-ups die zweven tussen Ted Benoit en Hanco Kolk! Betoverend mooie illustraties! Een strip maken is blijkbaar iets anders. De eerste pagina’s overtuigen me niet. De bladspiegel is heel druk, intens en de inkleuring springt van de hak op de tak. Elk prentje krijgt één steunkleur, in vlakken, ondersteund door lekkere retrorastertjes. Prima als losstaande prentjes, maar te intens om na elkaar te zien. Wat verder schakelt de Italiaan over naar aquarel. Het blijft druk. Ik bijt door. Tien pagina’s verder is er een nieuwe rechtbankscène waar alles wel duidelijk is. Ik raak in het verhaal ,maar het blijft te banaal en cliché. En ergens halverwege, wanneer de verhaallijnen weer samenkomen bij het tijdschrift Gentlemind, gebeurt het onverwachte. Pas vanaf dan begint het ronduit geweldig te worden. De personages komen tot leven en slaan aan. De dialogen knetteren. Ook Lapone ontwaakt en verbluft ons met enkele knappe illustraties van tijdschriftcovers. Met een dikke oef klap ik dit eerste deel dicht. Yes. Ik surf naar een Franse stripsite met lezersbeoordelingen en zie dat het tweede deel 4,5 sterren kreeg. Oef. Yes.

Blacksad-scenarist Canales en topillustrator Lapone maken het je in de eerste helft van deze strip niet gemakkelijk. Wie volhoudt, wordt uitermate fel beloond. Plots wordt Gentlemind een echt feestje! Yes!

WOUTER PORTEMAN