Jim, afscheid van een vriend van François Schuiten

26 juli 2023 Vooruitblikken

"Zeg nooit nooit, er zijn nu al zoveel albums... Ik heb geen zin om nog albums te maken uit automatisme. Het moet allemaal zinvol blijven." Met deze woorden windt François Schuiten er in Casemate geen doekjes om: hij maakt geen stripverhalen meer. Toch verschijnt op 30 augustus, enkel in het Frans, een mooi A5-boekje van 128 pagina's (16 euro) bij Rue de Sèvres. Het heet Jim, tevens de naam van Schuitens hond, een Flat-Coated Retriever, waarvan hij een tijdje terug afscheid moest nemen.

Na dertien jaar trouw gezelschap was het op voor de hond. Schuiten zette al zijn werk opzij en begon te tekenen, tientallen illustraties van Jim. Samen met korte teksten, alles in zwart-wit, leidde het naar het te verschijnen boekje. En omdat Schuiten praktisch nooit zonder hond het huis verliet, was hij ook gekend en geliefd bij vrienden en collega's van hem. Achterin het album staat een half dozijn hommages van anderen, onder meer een tekening die de in 2021 overleden tekenaar en naaste collega Benoît Sokal van Jim eens had getekend. De hond komt trouwens ook voor in verschillende tekeningen van Schuiten, als knipoogje op de achtergrond, of integendeel nadrukkelijker als de hond van professor Mortimer in Schuitens Blake en Mortimer-one-shot De Laatste Farao.

De informatie van de uitgeverij over Jim: "'Het was tijd voor mijn wandeling en ik zag hem niet. Hij moet ergens op me gewacht hebben...' Met het tekenen van Jim, zijn onlangs overleden hond, heeft François Schuiten in de stripkunst opnieuw een manier gevonden om de leegte in hem op te vullen en te eren wat hem dierbaar is. Sinds de dood van zijn discrete maar trouwe dagelijkse bondgenoot, heeft de kunstenaar hem eer bewezen door elke dag een illustratie te maken, zodat hij zijn aanwezigheid nog even kan voelen, terwijl hij accepteert dat hij hem moet laten gaan. Door deze illustraties te bundelen in een zorgvuldig geproduceerd boek, onderstreept François Schuiten, met de grootsheid die al zijn werk kenmerkt, de krachtige en onzichtbare banden die worden gesmeed tussen mensen en hun huisdieren, en brengt hij een beetje warmte aan degenen die het onvermijdelijke einde van een buitengewone relatie kennen of vrezen."

Het laatste woord gunnen we Schuiten nog:

"Ik droom nog steeds over hem! Soms vind ik het moeilijk om het idee van zijn afwezigheid te accepteren. De stilte in huis als de hond er niet meer is, is heel tritesig. Ik vond het moeilijk om te beseffen hoezeer Jim deel uitmaakte van mijn leven. We waren verbonden door een onzichtbare navelstreng. Geen lijn! In feite doen we veel dingen zonder riem. Als hij afdwaalde, maakte ik me geen zorgen: ik wist dat hij me altijd in de gaten hield."

Op de persvoorstelling van De Laatste Farao in 2021 nam Schuiten zijn hond ook mee in het stadhuis van Brussel.