Grand cru

Ergens diep in de onderbuik van de stad werken de mollen. Of zo noemen ze zichzelf. Ze graven de metrolijnen uit, herstellen de wagons, maar zijn vooral bang voor wat hoog boven hun hoofd gebeurt. De rechterhand van de burgemeester, bouwmeester Solomon, is al jaren bezig de stad aan het volbouwen met autowegen en bruggen. Hoe hoger, hoe beter. Zijn plan slaat aan bij de bevolking en de elite. En zo is Solomon de belichaming van het cliché dat succes, macht en grote beslissingen altijd van boven komen. Zijn laatste zet op het schaakspel dat hij speelt, is wel niet de gemakkelijkste. Hij wil de metrolijnen afschaffen. Maar de vakbondsleider van de metroarbeiders, Kenneth Clarke, ligt dwars. Terzelfdertijd krijgt die nog andere katten te geselen. Na de vrachtwagenchauffeurs en de dokwerkers is de wezelmaffia zich aan het infiltreren bij de mollen. Het is hen menens om er de macht te grijpen. Hun huurmoordenaar Logan heeft de opdracht de vakbondsleider definitief uit te schakelen. Clarke schakelt Blacksad in om hem te beschermen.

Wat is het een plezier om Juanjo Guarnido weer zijn Blacksad te zien tekenen! Acht jaar na het haastig getekende, wat ontgoochelende Amarillo is dit weer een Blacksad grand cru. De tekeningen zijn gewoonweg fantastisch. Weg zijn de halve schetsen, dit is weer ultrastrak en dynamisch getekend. De Spanjaard wisselt overgedetailleerde decors af met expressieve gezichten in lege decors. De inkleuring zet de kwalitatieve lijn van zijn Het Goud van de Zwendelaar verder. Als grafisch toetje vergast hij ons op veel massascènes. En daar zie je de absolute kracht van Guarnido. Hij kan elk dier — ja, élk dier — perfect tekenen en er gevoel in leggen. Zijn dierenpersonages zijn menselijker dan ooit tevoren. Bovendien weet hij steeds de juiste dierensoort te kiezen voor het karakter van zijn personages. Soms logisch, zoals de ranke alpaca, de raaf als begrafenisondernemer of een stekelvarken als prikkelbare hoofdredacteur. Maar nog veel vaker is het subtieler. Solomon is een slechtvalk. Geen roofvogel die zich sneller op zijn prooi stort dan die. Metroarbeiders zijn naakte molratten, spitsmuizen en andere gravers. Maar de allerleukste is vakbondsleider Kenneth Clarke. Dit is een hoefijzerneusvleermuis. De soort waar men de virussen Sars en Covid op heeft gevonden. Machtig toch? En geef toe, een batman die bijna Kent Clark heet. Dat vinden wij grappig.

De Maskers Vallen is het eerste deel van een tweeluik. Scenarist Juan Díaz Canales neemt zijn tijd om de schaakstukken uit te zetten. De vakbondslui, de maffia, de bouwmeester en de hele politiek, een heuse toneelgroep en daartussen Blacksad. Het is veel, en er valt veel uit te leggen in dit verhaal dat zijn inspiratie lijkt te halen uit William Shakespeares Macbeth en bij de Amerikaanse vakbondsleider Jimmy Hoffa. Maar alles gebeurt heel behapbaar met de nodige rust. Enkel de scènes van reporter Weekly met toneelspeelster Rachel komen niet geloofwaardig over. Jammer. Hoe karikaturaler Weekly echter wordt, hoe normaler en gelaagder Blacksad. Hij is al lang niet meer de ééndimensionale keiharde detective die hij ooit was. En dat is goed.

Het duurt heel lang alvorens de maskers echt beginnen te vallen, maar ondanks deze lange aanloop barst het verhaal van het potentieel. Hopelijk spat de puist helemaal open in het slotdeel. Intussen genieten we van elk prentje dat Guarnido al op ons loslaat. Grafisch is hij nu helemaal wereldklasse.

WOUTER PORTEMAN