Broeierig, koel en zwoel

September 1969. In een Romeinse villa genieten Elizabeth Taylor, Richard Burton en andere sterren van een exquis feestje. Een verdieping lager kijkt operazangeres en diva Maria Callas naar een film met Ingrid Bergman. Iets van twee eenzame zielen, door niemand begrepen, die heel geleidelijk, beetje bij beetje, naar elkaar toegroeien. Ze lijkt afwezig. Ze wacht op Pier Paolo Pasolini. Hij is schrijver, dichter en filmregisseur van Medea, waar ze de hoofdrol in speelt, maar bovenal haar vriend. Pasolini is inmiddels op het feest toegekomen. Hij vult direct de ruimte. Hij intrigeert, fascineert en straalt macht uit. Pasolini glimlacht veel, maar alleen met zijn lippen. Hij werd immers net gedumpt door zijn vriend. Maria Callas, ook recent uit elkaar met Aristoteles Onassis, die nu met Jacqueline Kennedy zal trouwen, ziet Pasolini. De klik is er weer. De liefde is er. Allebei lijden ze onder een recente, pijnlijke scheiding. Beiden zijn onbereikbare helden van hun tijd. De ene hetero, de andere homo. Beiden houden van elkaar. Beiden willen eventjes geloven in het onmogelijke.

Een Onmogelijke Liefde sprak me niet echt aan. Ik kocht het eigenlijk gewoon om mijn Vrije Vlucht-collectie compleet te houden. Ik heb niets met Maria Callas, Pier Paolo Pasolini en de sterren uit de roddelblaadjes uit die tijd. Bovendien is Jean Dufaux (Murena, Djinn, Jessica Blandy,...) vandaag al lang niet meer de okselfrisse scenarist die me ooit omverblies. Maar kijk, een mens kan zich zwaar vergissen. Dufaux verrast met een goed onderbouwd liefdesverhaal, zonder onnavolgbare kronkel. Een Onmogelijke Liefde knettert door de vele mooie zinnen, de onoverbrugbare tegenstellingen tussen beiden en de pure liefdevolle momenten die zomaar voorbijgaan. Zelden een koppel gezien dat zo gelukkig samen is. Gewoon gelukkig. Terwijl hun liefde uiteindelijk toch uitzichtloos is. Hij valt op mannen en zij valt altijd op mannen die haar niet kunnen liefhebben zoals ze zelf zou willen. Of zoals Dufaux het achteloos laat vallen. Alle verliefde vrouwen zijn vroeg of laat ongelukkig. De scenarist deelt het verhaal slim op in een aantal hoofdstukken die steeds weer een ander licht op beiden werpt. Zeker het gedeelte in de Braziliaanse sloppenwijken is heel sterk.

Voor Een Onmogelijke Liefde ging Dufaux in zee met de Italiaanse debutante Sara Briotti. Dufaux gooide er zelfs zijn herkenbare paginaopdeling met veel smalle, verticale prenten voor overboord. Paginabrede prenten geven rust en ruimte voor Briotti om haar ding te doen. Ze maakt enorme indruk met haar fijne, minutieus uitgewerkte decors zoals Milo Manara in zijn beste dagen ook deed. Daarin plaatst ze haar wat verstijfde personages die schatplichtig zijn aan die andere Italiaanse grootheid, Vittorio Giardino. Giet daar nog een prachtige inkleuring van Alicia Scimia over — de favela’s in het avondschemer zijn machtig — en je hebt een wel heel mooie strip.

Tegen een bal trappen, naar een aria luisteren, een regel poëzie schrijven,... het is allemaal ontsnappen aan de realiteit. De hand reiken naar het onmogelijke, het onbereikbare, de hoop. Als deze vlucht nog eens beleefd wordt door twee verliefde mensen die vooraf weten dat hun liefde zal mislukken, heb je een verhaal dat vonken geeft. Een nederige scenarist Dufaux in topvorm, laat de enorm getalenteerde Italiaanse Sara Briotti volop schitteren in haar straf debuut. Een Onmogelijke Liefde is zwoel, broeierig en tegelijk onderkoeld. Absolute verrassing.

WOUTER PORTEMAN