Vermomde erwtenpuree

Bij elke integrale die we dichtslaan, zeggen we hetzelfde. Wat een prachtige stripreeks is dit toch. Eigenlijk begrijpen we zelf onze onvoorwaardelijke liefde niet ten volle. De karikaturale tekeningen zijn eerder matig. De egale, Lucky Luke-achtige inkleuring is weinig opwindend en de verhalen zijn toch wel puur jaren 1970. Maar er is iets. Iets onweerstaanbaar aantrekkelijk in de stripreeks Maarten Milaan. Die naam alleen al. Tekenaar-scenarist Christian Godard combineerde het wat chiquer klinkende Maarten (Martin in het Frans) met het wat vreemde Milaan. Milaan verwijst niet naar de Italiaanse stad, maar eerder naar een wouw (de Franse naam van deze solitaire roofvogel is Milan) of nog meer naar Maartens karakter. De wereldpiloot cultiveert een soort nonchalante traagheid, maar toch kan hij plots heel hard en gevat uit de hoek komen. Milan, Mi-lent dus. Een halve trage. Maarten Milaan is een soort enigma die het liefst alleen gelaten wordt. Hij is de tegenpool van die andere bekende jaren 1970-piloot, de onkreukbare held Buck Danny. Maar net als je denkt hem een beetje te kennen, verrast Godard ons.

Onbewust voert deze integrale ons mee naar een exquis Japans restaurant. Maarten Milaan is een mooi gemodelleerd toefje erwtenpuree op een schijfje wortel. Maar toen we het proefden, bleek het elegante groene spul pure wasabi te zijn. Ook nu houdt Maarten ons voor de gek. De optimistische held van de eerste integrale werd in de tweede een gevoelige misantroop. In deze derde integrale wordt de piloot ook assertief. Keihard strijdend tegen onrecht en misbruik. Hij neemt duidelijk het heft in handen in zijn eigen serie. De antiheld is een man met een wil geworden, een echte held. Het levert geweldige verhalen op. In Adeline of het Einde van de Nacht doet de neurotische Adeline hem denken aan een jeugdvriendinnetje dat ooit mishandeld werd door haar ouders. De piepjonge Maarten stond erbij en kon niets doen. Toen. Vandaag laat hij zich niet meer doen. Hetzelfde herhaalt Maarten in het prachtige Het Kind van de Horde waarin hij zich afvraagt wat hij moet doen met een gevangen genomen Mowgli die leeft tussen een roedel Afrikaanse wilde honden. Het derde hoofdverhaal, Een Schaduw Kwam Voorbij, is weer helemaal anders. Maarten Milaan belandt in een dorpje diep in de Karpaten waar een vampier en zijn dochter spoken in het lokale kasteel. Het straffe resultaat is pure kolder en tristesse. Maar Maarten is nu helemaal volgroeid waardoor hij klaar lijkt om helemaal de jaren 1980 in te stappen. De drie sterke hoofdverhalen worden geflankeerd door drie korte verhaaltjes waarvan De Bezoeker nogmaals toont waartoe Godard, die toen ook al de scenarist is van het geweldige Axel Moonshine, in staat is.

De integrale reeks van Maarten Milaan is ook nu weer een juweeltje. Ondanks de vorm blijven de verhalen actueel en verrassend. Het uitgebreide dossier is al helemaal de kers op de taart. Terechte bundeling.

WOUTER PORTEMAN