Roe koe koe, bloed in de skoe...

Het sprookje: een overgeleverd volksverhaal, vaak met magische elementen en een levensles die je net niet door de strot geduwd wordt. Het moet in het vierde middelbaar geweest zijn dat onze leraar Nederlands ons de diepere inzichten probeerde bij te brengen rond dit literair genre. We verdenken hem er nog altijd van dat hij bewust de maandagmorgen uitkoos om met zijn monotone stem de originele versie van Assepoester voor te lezen. Als puisterige, nog uitkaterende puber zat je daar echt niet op te wachten. Niettemin is ons wel steeds bijgebleven dat de oerversies van die sprookjes een stuk gruwelijker waren dan wat Walt Disney ons wou doen geloven. De catchphrase van de duif die "Roe koe koe, bloed in de skoe" koerde, telkens een boze stiefzus het glazen muiltje paste, staat ons na al die jaren nog steeds helder voor de geest.

Sprookjes vragen er blijkbaar ook om herwerkt/gemoderniseerd/geüpdatet te worden. Zo hadden we enkele jaren geleden de ABC-serie Once Upon A Time of de Fables-strips van Bill Willingham, die een geheel eigen twist geven aan de eeuwenoude verhalen. We waren dus al wel wat gewend...

Enter Skottie Young... Hij ontdoet de verhalen van hun allerlaatste laagje zeemzoeterigheid en boetseert de clichés van het genre om tot een dolkomisch actie- en horrorsprookje. Het meisje Gertrude komt à la Alice in Wonderland in een parallel sprookjesland terecht en moet op queeste om de sleutel te vinden die haar terug naar de echte wereld kan brengen. Hierbij krijgt ze de hulp van ene Larrigon Wentsworth III, een Japie Krekel voor gevorderden, zeg maar. Als haar zoektocht maar blijft aanslepen, gebruikt ze steeds brutere methodes en jaagt ze heel Sprookjesland tegen haar in het harnas, met alle gevolgen van dien.

Als je de synopsis van dit eerste deel leest, kan je niet anders dan even je wenkbrauwen fronsen, maar Young brengt dit alles met zoveel stijl en humor in beeld dat je niet anders dan overstag kunt gaan. De funny insteek en het gratuite cartoonesk geweld verpakt hij — samen met inkleurder Jean-François Beaulieu — in een flashy zuurstokken kleurenpalet en overspoelt hij met catchy onomatopeeën. De auteur verspeelt ook geen tijd door lang stil te staan bij bepaalde scènes, maar hupt met een resem flashforwards snel door de zevenentwintig lange jaren die Gertrude al in Sprookjesland vertoeft. Dat ze lichamelijk niet veroudert, is dan een schrale troost voor het kind.

Tussen 2015 en 2018 verschenen er bij Image Comics twintig razend populaire deeltjes in deze reeks die later verzameld werden in vier trade paperbacks. Hoewel het verhaal in 2018 een niet zo happy end kreeg, lanceerde Young enkele maanden geleden toch weer een nieuw verhaal, nu met een oudere Gertrude in de hoofdrol. Van Menlu krijgen we nu een vertaling van de eerste bundeling, hopelijk met het nodige commercieel succes. Dit smaakt immers naar meer, al zou Gertrude zelf het varken met de lange snuit maar al te graag met een grimlach versnijden tot een lading karbonaadjes.

MARIO STABEL