R.I.P. Jim

Elke normaal denkend mens met een furry friend weet door welke hel hij moet gaan als zijn trouwe viervoeter op een gegeven moment het tijdelijke met het eeuwige verwisselt. Elke keer als je door de voordeur wandelt, verwacht je immers weer de vertrouwde huppel, het kenmerkend blafje of gespin en trek je je weer op aan de mooie herinneringen aan dat beestje. Ook al heb je in de loop van de jaren heel wat poepzakjes gevuld, haarballen opgeruimd en heb je nooit durven stilstaan bij het leger bacteriën dat zich op kapotgekauwde speeltjes bevond, niets woog op tegen die trouwe hondenblik of de bellyrub bij een poezenbeest. Ik kan me dus maar al te goed voorstellen wat François Schuiten vorig jaar moest meemaken toen hij na dertien jaar afscheid moest nemen van zijn Flatcoated Retriever Jim.

Terwijl ik me noodgedwongen moet beperken tot enkele beeldende herinneringen op mijn smartphone, tekende Schuiten zijn verdriet van zich af in dit klein boekje. In een schijnbaar willekeurige volgorde deelt hij herinneringen aan zijn hond, soms met een metaforische traan, dan weer met een bitterzoete lach, maar altijd met een warme blik. Dat Jim een belangrijke schakel was in het leven van de auteur, is al duidelijk vanaf de eerste pagina. Kunst die ontstaat vanuit een bepaald verlies, weet me zeker niet altijd te bekoren, omdat er nogal vaak onvoldoende gedoseerd wordt en de artiest alles te rauw op je bord gooit. Een overkill aan persoonlijke ontboezemingen lijkt de laatste tijd trouwens de trend in de media en heel gelukkig word ik daar niet van. Schuiten weet voor mij in elk geval wel de juiste snaar te raken: met zijn spitsvondige tekeningen en bijhorende korte tekstjes omzeilt hij op een haar na de onvermijdelijke gemeenplaatsen en melige nostalgie en masseert hij op een onvermoed moment je traanklieren.

Jim liet niet alleen bij de auteur zelf een onvergetelijke indruk achter. Op de laatste pagina’s brengen nog enkele andere auteurs een hommage aan de hond. Zo is deze Jim niet alleen een therapie gebleken voor Schuiten zelf, maar ook voor heel wat van zijn collega’s. En ongetwijfeld ook voor elke lezer die zich ervoor wil openstellen...

MARIO STABEL