Really Inspiring People

Zes mensen wier leven is uitgedraaid op een totale mislukking. Er was alles. Vandaag is er niets. En morgen zal er ook niets meer zijn. Eén ding bindt hen: hun lamlendige job. De zes halen huizen leeg van mensen die in alle eenzaamheid zijn gestorven. Meestal komen ze er maar aan te pas als het lijk al volop ligt te rotten, half opgegeten door de maden of nog erger. Niemand mist de overledenen. Niemand mist hun vaak schamele bezittingen. Dus nemen ze alle spullen mee om die te laten veilen. Het enige dat deze poetsbende laat liggen, is het lijk. Dat is voor de begrafenisondernemer. Over hun schouders kijken de bazen nauwlettend toe dat er niets gestolen wordt. De verwijten, de onuitwasbare stank en het armoedig loon zijn voor hen.

Het eerste deel van RIP kwam binnen als een gitzwarte polar, een onweerstaanbare mix van Reservoir Dogs en Derrick. Dit was grof. Dit was cynisch. Dit was machtig. Nu de volgende twee delen (eindelijk) zijn verschenen, fluiten we pas echt op onze vingers. Scenarist Gaet’s zet in elk nieuw deel een van de teamleden centraal en breidt het verhaal uit, verteld vanuit hun stand- en oogpunt. Dit concept is niet nieuw (Hard tegen Hard, Quintett, Blue Note,...), maar de Fransman maakt er een wel heel intrigerend web van. We zijn nu drie delen ver en de eerste drie Really Inspiring People hebben een wel heel eigen agenda. Bovendien blijken de lijken ook nog eens een verband met elkaar te hebben. Dit is echt magistraal bedacht.

De semi-karikaturale stijl van Julien Monier past wonderwel bij het verhaal. Net geloofwaardig genoeg om de horror en de stank te ervaren, en net grappig genoeg om toch verder te lezen. Alle focus ligt ook op de personages die in bijna elk plaatje centraal staan en je zelfs durven aan te kijken. Je wordt er zowaar ongemakkelijk van.

Drie delen, driemaal 112 bladzijden. Een forse hap. Ons is het niet gelukt, maar we raden je toch aan om de drie delen niet in één ruk uit te lezen. Probeer hoofdstukgewijs te genieten van deze strip. Laat je elke dag verrassen door zijn grove rauwheid, door de plotwendingen en de heerlijke dialogen. RIP zal je vakantielectuur een extra dimensie geven. Eentje vol verrassing, stank en cynisme. Heerlijk. Geniet ervan, want je leeft maar één keer voor je sterft!

WOUTER PORTEMAN