Een begin van emotie

Bij een reeks zoals De Killer ben je toch wel steeds geneigd om het nieuwe album ter hand te nemen, want ontegensprekelijk ben je benieuwd hoe het verder afloopt. Het leven van de killer blijft immers hoogst ongewoon en spannend. Sinds Staatszaken deel 4 is er eigenlijk een nieuwe cyclus gestart waarin killer Denis als een eenzaat teruggetrokken leeft in een mooie chalet in de Franse Alpen en van daaruit de opdrachten uitvoert. Of dit een cyclus wordt in drie delen of meer, is niet geweten.

Hij krijgt zoals eerder de opdrachten van Barbara, die als tussenpersoon de wensen van de onbekende leiding doorgeeft. Ze hebben regelmatig in levenden lijve contact. Ze beginnen daarbij elkaar zelfs persoonlijke weetjes te vertellen, maar er is nog geen romance ontstaan. In dit album komen enkele hooggeplaatste figuren in het vizier die blijkbaar verantwoordelijk zijn voor internationale mensensmokkel en seksueel misbruik van minderjarigen. Opvallend, bij de killer wordt zelfs voor het eerst een emotionele snaar geraakt bij mishandeling van kinderen. De geviseerde leiders worden echter goed afgeschermd door professionele lijfwachten zodat opdrachten tot liquidatie alsmaar riskanter worden. Barbara begint evenwel ook op het terrein haar medewerking te verlenen zodat ze elkaar beiden als een team ondersteunen om een opdracht te kunnen uitvoeren.

Het is nog steeds het duo Luc Jacamon (tekening/inkleuring) en Matz (scenario) dat instaat voor deze reeks waarvan het eerste album, Schot in het Duister, verscheen in 2000. Het huidige album is in feite het achttiende album van De Killer. In vergelijking met het eerste album had de killer toen een meer uitgesproken menselijke gelaatsuitdrukking, een dikkere haardos en zelfs een baardje. Ondertussen heeft hij een sober gestileerd en gevoelloos gelaat gekregen met een strakke haartooi.

Het is een vast stramien geworden in de cyclus Staatszaken dat naast een tweetal liquidaties per album er bij de opbouw van het scenario enig gefilosofeer te lezen is over hoe het toch allemaal fout is gelopen in de wereld, met de heerszuchtige mensheid, en hoe onder andere autoritaire en corrupte regimes zijn ontstaan. Dat lijkt soms wat overbodige achtergrondinformatie die voor mij niet hoeft — de lezer is wijs genoeg — maar waardoor men de acties van de killer ietwat wil rechtvaardigen. De killer wordt zo bijna een idealistische bestrijder van onrechtvaardige en misdadige toestanden waartegen justitie en gerecht machteloos blijken te staan. De killer hoeft voor mij geen witte ridder te worden.

Er zijn al verschillende cycli gecreëerd rond het personage de killer en misschien wordt het stilaan tijd om deze reeks na bijna vijfentwintig jaar in schoonheid te laten eindigen.

JAN GOFFIN