De juiste snaar

1945. Het mannentijdschrift Gentlemind heeft de juiste snaar geraakt. Tussen alle machobladen valt het op door echt te publiceren wat mannen willen. Dit zijn niet alleen pin-ups, maar ook artikelen over mechaniek, sport en cartoons. De onbetwiste publiekslokker zijn de kortverhalen van de illustere schrijver John Doe. Dit is het alter ego van de welbespraakte Porto Ricaanse advocaat Waldo Trigo. Alles gaat goed. Alles ging goed. Sinds kort heeft Trigo geen zin meer om te schrijven. Zijn zus Gabriela is een van de voorvechters in de onafhankelijkheidsstrijd van Porto Rico en hijzelf weet zich geen houding te geven tegenover haar en zijn vaderland. Ook wat verderop in de redactie rommelt het. Topfotografe Maggie Kenwood blijkt een naziverleden te hebben. Eigenares Navit, die nog steeds de breuk met haar jeugdliefde, de cartoonist Arch, niet heeft verwerkt, neemt actie.

Het onlangs verschenen eerste deel van Gentlemind was een kuitenbijter. Het verhaal van Juan Díaz Canales (Blacksad, Corto Maltese) en Teresa Valero (Tovenarij, ook getekend door Blacksad-tekenaar Juanjo Guarnido) kwam heel stroef op gang. Bovendien slaagde tekenaar Antonio Lapone er initieel niet volledig in om zijn prachtige vintageplaatjes om te zetten naar echte stripprentjes en die te laten passen in een aantrekkelijke bladspiegel. Kortom, het was zuchten en zwoegen. Tot ergens halverwege toon, ritme en grafiek elkaar wél begonnen te versterken. De personages kwamen tot leven en sloegen aan. De dialogen knetterden en de tekeningen schitterden. Ik had al even gesurfd naar een Franse stripsite met lezersbeoordelingen en zag dat het tweede deel 4,5 sterren kreeg. Die beoordeling kan ik alleen maar bijtreden. Deel 2 gaat heel gezwind verder op het hoge niveau waar het eindigde. De rode draad blijft het wel en wee van het tijdschrift Gentlemind doorheen de tijd, doorspekt met het persoonlijke wel en wee van de belangrijkste redactieleden. Uiteindelijk overkoepelt de reeks dertig woelige jaren waarin de Amerikaanse droom van een ooit straatarme ontwerpster centraal staat. Antonio Lapone voelt zich nu helemaal in zijn sas — of ben ik het die zijn aanpak eindelijk gewoon ben? Hij wisselt coverillustraties netjes af met het eigenlijke stripverhaal. Het is tof, prettig om te lezen en het is vooral heel mooi.

De knappe vintagetekeningen en het vlotte scenario van Díaz Canales zorgen voor heel aangenaam leesvoer. Gentlemind is een ode aan de elegantie.

WOUTER PORTEMAN