Bagger in bikini

Wat een troep! Pure bagger! Zo’n verspilling! Een schande dat dit vandaag nog kan... Het gaat hier natuurlijk over de vervuiling die de eco-activisten van Blue Gorgon bestrijden, niet over dit knappe album zelf van Dany en Yann in de buitenreeks van Robbedoes (ha, ik zie die eerste woorden al als quote van Stripspeciaalzaak.be staan bij een promo van Standaard Uitgeverij!).

Via IJzerlijm, die voor een onthullende reportage geïnfiltreerd is in Blue Gorgon en die betrokkenheid van de graaf van Rommelgem vermoedt bij de door louter welgevormde en in blauwe latexpakjes gehulde amazones bemande... eh, bevrouwde groene (nu ja, blauwe) guerillabeweging, raken Robbedoes en Kwabbernoot betrokken in een ecologisch avontuur. Dat brengt hen aan boord van een Amerikaans vliegdekschip, de Great Pacific Garbage Patch (een echt bestaande plastic afvalberg in het midden van de noordelijke Stille Oceaan) en het HQ van de gorgonautes eronder.

Het album is veel verteerbaarder dan de plastic soep, al verloopt de afwikkeling van de plot wat chaotisch en is de clou — zoals Spip zelf aangeeft — wat voorspelbaar. Dat heeft misschien te maken met de onenigheid van de auteurs over het verhaal, waardoor ze er jarenlang mee bezig waren. Ondanks die vertraging is Blue Gorgon actueel gebleven. Niet alleen vanwege het ecologische thema (de plasticvervuiling en de kruistocht tegen junkfood als exponent van consumptisme — onze onbedwingbare collectieve drang tot consumeren) of de trumpiaanse schurk (‘gelukkig’ is Trump nooit van het toneel verdwenen), maar ook dankzij de bedenkingen tussen de regels over sociale media, ethiek in de journalistiek, rücksichtlos militarisme, racisme, de vervlechting van big business en openbare diensten... Dit humoristische avonturenverhaal heeft meer laagjes dan op het eerste gezicht lijkt.

Met Yann kregen we dan ook een doorgewinterde scenarist aan het roer, die zich bovendien niet voor het eerst met Robbedoes inliet, na met Olivier Schwartz (Piccolo in Veldgroen, De Luipaardvrouw en De Meester van de Zwarte Hosties) en Fabrice Tarrin (Het Graf van de Rommelgems) en zelfs in de reguliere reeks met Jean-David Morvan en Jose Luis Munuera (Terug naar Z) het œuvre al gespekt te hebben en dat merk je in het complexe scenario en zijn rake interpretatie van de hoofdpersonages.

Voor de zo mogelijk nog meer ervaren Dany, al een hippie sinds de jaren 1960, is Robbedoes een debuut, maar dat zie je er niet aan. Het is genieten van zijn tekenwerk, dat nog niets van zijn souplesse heeft ingeboet, waardoor deze Robbedoes door... (de voorlaatste in de reeks, naar het schijnt) een van de betere in de serie is. Dat de zwarte medemensen in het album toch nog vrij karikaturaal worden weergegeven — net zo stereotiep als de vele mooie meiden, die Dany na zovele Duifjes Vleugelslag goed in de vingers heeft (IJzerlijm in bikini!) — is dan weer de prijs van een meer cartooneske dan realistische tekenstijl. Maar die betalen we graag!

KOEN DRIESSENS