And so I face the final curtain...

In dit afsluitende, achtste deel van de mystieke detectivereeks Aspis mogen Flora en Hugo nog een keertje alle registers opentrekken om hun final case op een propere manier af te sluiten. In het vorige deel werden we al geconfronteerd met de duistere zaakjes van Flora’s familie, nu gaat de beerput nog wat verder open. Zo moet Flora in haar naaste, maar serieus vervreemde familie op zoek naar de moordenaar van haar moeder, al komt die af en toe nog wel eens piepen onder de vorm van een goed geconserveerde mummie. Tel daar nog de ultieme confrontatie met aartsvijand Maldoror bij en je kan je een vage voorstelling maken waar Thierry Gloris ons in dit album mee naartoe wil pakken. Een onverdeeld happy end bleek ons niet gegund, maar de scenarist weet wel een duidelijk en geloofwaardig einde aan de reeks te breien.

Acht delen lang nam Gloris ons via de nodige slinkse zijwegen mee op een aantal mysterieuze queesten, altijd spannend, maar ook met de nodige ruimte voor een lach en een traan. Hoewel we het meer hadden voor de tekenaar van het eerste uur, Jacques Lamontagne, nam Emmanuel Despujol met de nodige flair na vier delen het tekenpotlood over. Zo is deze Aspis een reeks geworden die we steeds zijn blijven koesteren en die erin slaagt om op een hoogtepunt te stoppen. Een zeldzaam verschijnsel tegenwoordig...

MARIO STABEL