Terecht gebundeld

Aan het eind van de twintigste eeuw stelden de Verenigde Staten van Europa drie meteorologische centrales in werking die de seizoenen moesten regelen, om zo een betere planning van de landbouw en een grotere oogstopbrengst te genereren. Deze over Europa verspreide weermakers waren onderling verbonden en werden bestuurd door een computer die in België was opgesteld. Bijna twintig jaar lang regelden ze zo de seizoenen, terwijl de regeringen van de provincies elke Europeaan voor hongersnood konden behoeden. Maar op een dag beging de centrale computer Orion een onherstelbare fout. Ze liet de ijskap verplaatsen en de sneeuw, ijzel en kou overvielen het nieuwe Europa. De buitenwereld isoleerde Europa met een zelfherstellende, elektromagnetische muur. Niemand kon er nog uit of in. Er waren wel twaalf poorten in de onzichtbare muur. Deze zijn alleen bekend bij de president van de buitenstaten en bij de ontwerpers van de muur. Zij bleven binnen de muren en waakten over hun unieke sleutel waarmee de Twaalf samen de deuren kunnen openen. Intussen zijn we dik zeventig jaar verder. Buiten het afgesloten Europa is er een enorme overbevolking en men wil Europa binnendringen. Eén keer werd een deur eventjes geopend, en net dit was net genoeg voor de buitenstaten om wat professionele moordenaars binnen te sturen die de sleutels moesten verzamelen. Europa zelf blijft kreunen onder een dikke laag sneeuw. De meeste beschaving is weggevallen. Een soort pest, de ziekte van Orion, zorgt ervoor dat mensen muteren tot kruipers, doodeters en andere hongerlijders. In Parijs, of wat daar nog van overblijft, bewaken de Hospitaalridders met harde hand een enorme voorraad serum die ze ruilen met andere overgebleven kernen van gezonde mensen. Enkele kilometers verderop in deze witte hel vond sleutelbewaarder Northman een huilend kind, half ondergesneeuwd liggend naast de lijken van zijn vermoorde ouders.

In de jaren 1980, in volle koude oorlog, vierde het post-apocalyptische stringente, zoals Jeremiah, Simon van de Rivier en De Overlevende, hoogtij. Een van de mooiste was Sneeuw. Prachtig getekend door Christian Gine, die zo zijn makke Kapitein Sabel kon opdoeken, en geschreven door opkomend talent Didier Convard (De Geheime Driehoek). In de eerste twee deeltjes leren we Sneeuw kennen en ontrafelt hij al snel de moord op zijn ouders. Gelukkig. Wat daarna volgt, is immers veel boeiender. Sneeuw krijgt opdracht van Northman om alle sleutels te verzamelen. De reeks verandert in een avonturenstrip, doorheen het vernielde en ondergesneeuwde Europa, met ouder wordende hoofdfiguren. Bovendien wordt de plot steeds intenser en psychologisch beter onderbouwd.

De komende maanden geeft Saga Uitgaven de complete reeks opnieuw uit in drie integrales van elk 264 pagina’s. Dit is dus inclusief de delen 14 en 15 die nooit vertaald zijn. Zoals het hoort, staat er in elke integrale van vijf albums ook een dossier. In de eerste bundeling valt het tekstgedeelte magertjes uit, wat in de volgende delen wordt goedgemaakt met rijkelijk geïllustreerde, uitgebreide dossiers. Als compensatie krijg je in deze eerste integrale enkele aardige korte verhaaltjes uit het weekblad Kuifje en Super Kuifje die nooit eerder in Nederlandstalige albums zijn verschenen. Voorlopig allemaal niet essentieel dus. Aan de andere kant blijven de verhalen prima overeind. Zeker de Venetië-cyclus blijft me zowel grafisch als qua verhaal begeesteren.

Sneeuw is een stripreeks die zijn integrale absoluut verdient. Een must voor wie vandaag nog steeds wanhopig zoekt naar die enkele moeilijk vindbare delen en voor wie de laatste twee, nog nooit vertaalde delen, wil lezen. Drie integrales die in enkele maanden verschijnen van een geweldige reeks... dat wordt binge reading. Lekkerrrrrr!

WOUTER PORTEMAN