|
 |
 |
In 2017 verschenen 1.465 strips. 482 daarvan vonden deelnemende
lezers aan onze jaarlijkse topwedstrijd zo goed dat ze een
plaatsje verdienden in hun top-10 van 2017. Na het samentellen
van alle punten kwamen we tot resultaten die we voor het eerst
presenteren als een top-30. |
|
 |
|
 |
 |
|
Het
Verslag van Brodeck 1: De Anderer - 2. De Stilte
Manu Larcenet naar de roman van Philippe Claudel
Dargaud, april/september
2017 |
 |
 |
|
Ook hier weer laten we ons de les spellen door de
meeste deelnemende lezers die Het Verslag van
Brodeck als één geheel nomineerden.
Wie stemde voor het tweeluik gaf daar bijna steevast
de hoogste punten aan. De afstand met Undertaker
3 is significant. Een afgetekende winnaar dus
dankzij de grote klasse van Manu Larcenet (die ook
met zijn vorige reeksen Blast en De Dagelijkse
Worsteling al wist te scoren). Maar geen evidente
winnaar door het complexe karakter en de onwil om
een crowdpleaser te zijn. Onze crowd, jullie, de lezers,
beloonde een onvergelijkbaar tweeluik met deze toppositie.
Uit de bespreking van Wim De Troyer:
Manu Larcenet verstript de bejubelde roman van Philippe
Claudel met verweerde koppen, angstsfeer en claustrofobie.
Hij neemt de tijd om in te zoomen op de details. En
dat aan een uiterst traag tempo en met grote stijl.
Verstilling en somberheid zijn hier sleutelwoorden.
De horizontale pagina's zijn meer dan een gimmick,
ze dwingen onze blik om kleiner te kijken, om haast
gebukt onder het lijden van Brodeck deze krasserige
pentekeningen tot ons te nemen. We hebben de roman
van Claudel niet gelezen, maar wat Larcenet hier doet
is grote, zeer grote klasse. Opmerkelijk is dat hier
nergens voor het gemak gegaan wordt. Dit is een moeilijk,
complex en aangrijpend verhaal. Larcenets tekeningen
zijn gruwelijk en prachtig. Niet enkel verbeelden
zij het verhaal, ze weerspiegelen de geest van het
vertelde. De gruwel van het menszijn." |
|
 |
 |
|
Undertaker
3: De Reus van Sutter Camp
Ralph Meyer + Xavier Dorison
Dargaud, februari 2017 |
 |
 |
|
Het is gevaarlijk om een reeks tot een klassieker
in wording uit te roepen met amper enkele albums op
de teller, maar Undertaker is op zich al
een reeks van uitzonderlijke kwaliteit. In zijn eentje
zorgde het ook nog eens voor een heropleving van het
westerngenre.
Uit de bespreking van Wim De Troyer:
"Een held bestaat pas bij de gratie van de schurk,
en met de reus hebben Ralph Meyer en Xavier Dorison
een meesterwerk aan het papier toevertrouwd. Zijn
aanwezigheid verleidt en vervult met afschuw, zijn
afwezigheid zorgt voor grimmige dreiging. Zeer sterk
tekenwerk ook, en duister en drukkend ingekleurd.
Hoe de voorgeschiedenis tussen Crow en de reus precies
in elkaar zit, is aan het einde van dit album nog
niet helemaal duidelijk, aangezien het verhaal wordt
verder gezet in De Schaduw van Hippocrates.
Als dat album even sterk wordt als dit is deze reeks
hard op weg om een van de grootste westernklassiekers
te worden." |
|
 |
 |
|
De
Adoptie 1: Qinaya - 2. La Garúa
Arno Monin + Zidrou
Saga Uitgaven, februari/september
2017 |
 |
 |
|
De toegekende punten logen er niet om: het moest het
complete tweeluik worden. Zidrou (hij weer) schreef
voor Arno Monin een verhaal dat op het eerste zicht
melig lijkt, over een Peruaans adoptiekind dat toenadering
zoekt bij haar norse, nieuwe opa. Het vervolg leek
voorspelbaar met de opa die het adoptiekind van zijn
zoon terug gaat halen in Peru, maar dat is buiten
de trukendoos van Zidrou gerekend.
Uit de bespreking van Wouter Porteman:
"De plot van het eerste deel van het tweeluik
De Adoptie heeft echt alles van een goedkope
vrouwenfilm op TLC. Maar rond die melige kern is het
zalig toeven. Scenarist Zidrou heeft zijn beste oneliners
verzameld waardoor de dialogen een genot zijn om te
lezen. De tekeningen van Arno Monin, met wie Zidrou
en hij al het aardige Merci gemaakt hebben,
zijn zalig. Als de onechte broer van Jordi Lafebre
goochelt hij met fijne lijntjes, guitige monkellachjes
en een intense inkleuring. Het zijn echte knuffeltekeningen.
De Adoptie is een strip die de wereld niet
op zijn grondvesten doet daveren. Maar net zoals het
themaverwante Reis naar Italië van Cosey
is dit er eentje dat je weer vertrouwen heeft in de
mensheid. Wat tederheid, liefde en non-verbale warmte
zijn broodnodig in deze barre, cynische tijden. Doe
er je voordeel mee!" |
|
 |
 |
|
Undertaker
4: De Schaduw van Hippocrates
Ralph Meyer + Xavier Dorison
Dargaud, december 2017 |
 |
 |
|
In 2016 behaalden de delen 1 en 2 van deze weergaloze
topwestern de eerste en de veertiende plaats. In 2017
werden we opnieuw verwend met twee albums en maakten
we kennis met een schurk om u tegen te zeggen. Quint
zal niet vergeten worden. Undertaker net
zo min. Aan deel 5 wordt inmiddels gewerkt.
Uit de bespreking van Wim De Troyer:
"Niet enkel fysiek ontspint zich een kat- en
muisspel, maar ook moreel. Lin, de Chinese sidekick
heeft enkele rake opmerkingen over schuld en boete
voor Crow. Want redt Quint geen mensen, terwijl Crow
ze enkel naar de eeuwige jachtvelden stuurt? Het is
allemaal duidelijk wat complexer dan 'de goeien tegen
de slechten'. Ook waren we onder de indruk van het
schijnbare gemak waarmee Dorison ons afscheid laat
nemen van belangrijke personages. Een andere scenarist
zou deze nog minstens tien albums uitgemolken hebben.
Grafisch is het alweer dik genieten. Ralph Meyer is
op zijn zwakst een fantastische stielman, op zijn
best een groot artiest met een cinematografisch oog
genre Steven Spielberg of Martin Scorsese. We hebben
ons nooit ingebeeld een originele plaat te willen
aankopen, maar die laatste plaat... Die zouden we
wel onder de kerstboom willen vinden!" |
|
 |
 |
|
Katanga
1: Diamanten
Sylvain Vallée + Fabien Nury
Dargaud, september 2017 |
 |
 |
|
In 2016 behaalde Tyler Cross 2 van scenarist
Fabien Nury nog de twaalfde plaats in de top-20. Afgelopen
week vernamen we dat de reeks door tegenvallende verkoop
wordt stopgezet in vertaling. Om maar te zeggen dat
een goede verkoop niet automatisch gelijk staat aan
een hoge waardering en vice versa. Nury's nieuwste
reek Katanga dook anders wel op in de verkooplijsten
en doet het ook in deze top bijzonder goed. Katanga
is een koloniale, Belgische vertelling in drie delen
met zwarten met heel dikke lippen waar minder reuring
over was dan over de dikke lippen in Suske en
Wiske: Mama Wati.
Uit de bespreking van Johan Decloedt:
"Het scenario is simpel, maar oersterk opgebouwd.
We houden wel van het filmische. In dit album zijn
er hoop en al een twaalftal scènes, maar wat
voor scènes! Het begint al met de gruwelijke
geschiedenis van Mziri, grootvader van de minister
van Binnenlandse Zaken van de onafhankelijke staat
Katanga, Godefroid Munongo. Daarna krijgen we in een
rotvaart de val van de Belgen, de missie van Charlie,
de kuiperijen van de Union Minière du haut
Katanga en het ronselen van huurlingen. Nauwelijks
hiervan bekomen roepen we bij het zien van Alicia
meermaals "once you go black, you never go
back" uit wat ons onmiddellijk enkele minder
liefdevolle blikken en opmerkingen van onze teerbeminde
opleverde. Enigszins gekalmeerd werkten we de laatste
hoofdstukken af en eindigden we met een knoert van
een cliffhanger en een welgemeende vloek. Welke marketeer
was er zo slim om meerdere delen te voorzien en er
geen one-shot van te maken. Moge hij of zij opgenomen
worden in het kamp van de kannibalen." |
|
 |
 |
|
Shi
1: In het Begin Was er Woede...
José Homs + Zidrou
Dargaud, oktober 2017 |
 |
 |
|
Nog een album van Zidrou, nu voor tekenaar José
Homs die werkelijk verbluffend het scenario in beeld
brengt. Deel 2 verschijnt in mei.
Uit de bespreking van Peter D'Herdt:
"Zidrou schreef deze reeks op het lijf van supertalent
José Homs, een man die op het wereldkampioenschap
'van de sokken blazen met tekenwerk' enkel Juanjo
Guarnido voor zich zou moeten dulden. En dat is er
aan te zien. Haast moeiteloos wisselt Homs het ene
sfeervolle decor in voor het andere, goochelt met
verrassende camerastandpunten en versterkt de emoties
die Zidrou met zijn dialogen of verhaallijnen wil
oproepen: van verontwaardiging en plaatsvervangende
schaamte, over wreedheid, dreiging en machteloosheid
tot zelfs wat karige maar heerlijk spitante humor.
De uiteenlopende karakters van het centrale trio geeft
hij bovendien haast ongemerkt een aparte en expressieve
stijl mee (de vurige Jennifer à la Alessandro
Barbucci bijvoorbeeld, maar ook de bedachtzaamheid
van Kita en de deugnieterij van Pickles druipt van
het papier) die hun persoonlijkheid nog versterkt
en waardoor we er ons nog meer aan hechten. Dit is
een schoolvoorbeeld van hoe twee op zich al uitzonderlijke
auteurs elkaars talent aanspreken en nog versterken.
Shi heeft dan ook het potentieel om uit te
groeien tot het allerbeste wat deze mannen al hebben
gemaakt. En dat wil, met straf werk zoals Mooie
Zomers, Michel, De Nar, Lydie
en het fel onderschatte Angelus op hun al
ellenlange palmares, heel wat zeggen." |
|
 |
 |
|
Een
Zus
Bastien Vivès
Casterman, september 2017 |
 |
 |
|
We moesten Bastien Vivès de laatste jaren noodgedwongen
missen door zijn werk aan Last Man (die in
vertaling werd stopgezet), waar inmiddels ook een
tekenfilmserie en een game uit voortvloeiden. Met
Een Zus liet hij meteen weer weten dat hij
nog meetelt als verteller van intieme verhalen.
Uit de bespreking van Wim De Troyer:
"De ouders hebben hun eigen leefwereld, de kinderen
de hunne. De jonge tieners horen bij geen van beide
en delen die eenzaamheid met elkaar. De jonge Tim
dient om er ons aan te herinneren dat de kinderwereld
niet zo ver achter hen ligt. Hélène
zal de zorgzame rol van oudere zus op zich nemen,
maar nog veel meer... De verlegen, stille en dromerige
Anthony valt als een blok voor Hélène
die durft te roken, die wijn steelt en die zich ongegeneerd
omkleedt waar Anthony bijstaat. Maar nergens worden
er hartjes in bomen gekerfd of worden er beloftes
over eeuwige liefde gemaakt. Neen, er wordt verleid,
opgehitst, uitgedaagd, en de liefde wordt expliciet
getoond in al haar vleselijke details. Nergens wordt
het vulgair, nergens hebben we het gevoel dat we getuige
zijn van iets onbetamelijks. Aartsmoeilijk, maar Bastien
Vivès slaagt erin. In handen van een ander
verteller was dit iets pornografisch en vunzig geworden.
De jonge lolita ontneemt Anthony niet van zijn onschuld,
ze toont hem de weg naar volwassenheid." |
|
 |
 |
|
Batman:
The Dark Prince Charming 1
Enrico Marini
Dargaud, november 2017 |
 |
 |
|
Voor Enrico Marini kwam een jeugddroom uit toen hij
de toestemming kreeg een Batman-strip te
maken. Met wie anders dan met The Joker zou de vleermuisman
zich meten? Het vervolg van het tweeluik, met The
Joker op de cover, verschijnt op 1 augustus in het
Nederlands.
Uit de bespreking van Dai Heinen:
"De aantrekkingskracht van een held hangt vaak
af van de sterkte van zijn tegenstanders. En juist
dat psychopathische aspect van The Joker is een reden
dat veel schrijvers juist hem kiezen als tegenstander.
Het beste voorbeeld daarvan is The Killing Joke
van Brian Bolland en Alan Moore. Of Marini's
tweeluik een even grote status krijgt als deze klassieker
zal de tijd uitwijzen, maar dat wij onder de indruk
zijn van zijn kwaliteiten is zeker. Marini zet The
Joker neer als een moordzuchtige maniak met het bekende
uiterlijk. Sommige scènes zijn een kruising
van The Joker gespeeld door Jack Nicholson en andere
weer door Heath Ledger. Marini vernieuwt niet, maar
dat willen we ook niet altijd. Harvey Dent (Two-Face)
komt op een pagina voor, Killer Croc gaat nog ouderwets
straatvechten met Batman en Catwoman zien we ook de
revue passeren. Ook commissaris Jim Gordon en zijn
bekende schijnwerper ontbreken niet." |
|
 |
 |
|
Mooie
Zomers 3: Mam'zelle Esterel
Jordi Lafebre + Zidrou
Dargaud, juni 2017 |
 |
 |
|
Na een zesde plaats in 2016 voor deel 2 en plaats
15 in 2015 blijft Mooie Zomers een vaste
aanwezigheid in deze top. Dat geldt ook voor de strips
van scenarist Zidrou die de topnoteringen aan elkaar
blijft rijgen, in dit geval met een trip down
memory lane over de zomervakanties van een Belgisch
gezinnetje.
Uit de bespreking van Koen Driessens:
"De retrograde feelgoodreeks Mooie Zomers
voegt een derde gesigneerde kei toe aan de vakantiestenenverzameling
van papa Pierre (pierre is 'steen', je hebt 'm!).
In deel 1 maakten we in 1973 kennis met het chaotische
gezinnetje van striptekenaar Pierre/Pedro, zijn vrouwtje
Mado en hun kroost van vier. In deel 2, in de zomer
van de maanlanding en Eddy Merckx' eerste Tourzege
(1969), was Mado nog maar net zwanger van de vierde,
Pépète. Die mag als laatste van het
bijna-lege nest en zeker niet de minst pittige in
deel 3 een rolletje spelen in 1992 wanneer de trouwe
gezinsbolide Mam'zelle Esterel overgedragen wordt
aan een oldtimerliefhebber, waarop de zomervakantie
van 1962 naar het idyllische Saint-Étienne
(waar opa dik de Eerste Wereldoorlog doorbracht) verhaald
wordt. Al vinden de Faldéraults van zichzelf
dat ze "op avontuur" trekken, heel avontuurlijk
is de reeks Mooie Zomers niet: een gewoon ongewoon
gezinnetje met zijn kleine én warme kantjes,
met veel liefde voor elkaar én onderhuidse
spanningen." |
|
 |
 |
|
La
Casa
Paco Roca
Soul Food Comics, juni 2017 |
 |
 |
|
Elk jaar stoten een paar verrassende, opmerkelijke
one-shots door naar de hogere regionen van de top
van het jaar. La Casa is er een van. Dit
verhaal van Paco Roca (de auteur van het al even mooie
Rimpels en het historische Sporen van
het Toeval) is het laatste wapenfeit van uitgever
Guus van Sonsbeek die vorig jaar overleed.
Uit de bespreking van Mario Stabel:
"Bij vele auteurs zou dit verhaal over drie kinderen
die het vakantiehuisje van hun overleden vader komen
opruimen en herinneringen ophalen leiden tot een doordeweekse
tearjerker die blijft hangen bij het niveau van een
slechte zondagnamiddagfilm. Paco Roca bewees echter
met zijn Rimpels al dat hij op een serene
en niet-stroperige manier de materie rond ouder worden
kan behandelen. Ook nu weer levert hij een fijn pareltje
af dat net de juiste doses sentiment bevat, een niet
geringe prestatie bij zo'n delicaat onderwerp! Roca
is ook een man van de details: de doordachte bladschikking,
treffende inkleuring en subtiele overgangen tussen
de verschillende scènes zorgen ervoor dat hij
meer dan geslaagd is in zijn opzet, namelijk een mooie
hommage brengen aan zijn overleden vader." |
|
 |
 |
|
Krasse
Knarren 4: De Sprinkhaan
Paul Cauuet + Wilfrid Lupano
Dargaud, december 2017 |
 |
 |
|
De jaarlijkse afspraak met de oudjes van Krasse
Knarren moeten we wat lager genoteerd dan in
vorige jaren zoeken, maar de concurrentie met nieuwe
spring-in-'t-velds was vermoeiend. In het Frans is
dit een gigantisch fenomeen met herdruk na herdruk
en een gezamenlijke verkoop van meer dan één
miljoen exemplaren. Er is ook een verfilming op komst.
Uit de bespreking van Mario Stabel:
"In de eerste drie delen kreeg telkens een van
de knarren de hoofdrol toebedeeld van scenarist Wilfrid
Lupano, nu is het vooral kleindochter Sophie die de
honneurs waarneemt. Maar hoewel ze in dit deel een
beetje naar de achtergrond zijn gedrongen, blijven
de luitjes subtiel het verhaal in de juiste richting
stuwen. Door zo niet direct alle troefkaarten uit
te spelen, slaagt Lupano erin de spanningsboog overuren
te laten draaien. Ook al lijkt het verhaal op het
eerste gezicht nu uitverteld, we vermoeden dat de
scenarist toch nog wat plotwendingen in zijn mouw
heeft zitten! Ook tekenaar Paul Cauuet is weer goed
op dreef. Bekijk voor de aardigheid ook de cover nog
eens goed als je de strip gelezen hebt. Het ogenschijnlijk
simpele voorblad geeft meer prijs van het verhaal
dan je op het eerste gezicht gedacht had!" |
|
 |
 |
|
Murena
10: Het Banket
Theo Caneschi + Jean Dufaux
Dargaud, december 2017 |
 |
 |
|
Een nieuwe tekenaar is altijd aanpassen. De waardering
voor Murena tuimelt wat naar beneden. Het
is dan ook moeilijk om in Philippe Delaby op te volgen.
Bovendien koos Theo Caneschi niet voor na-aperij,
maar voor een geheel eigen invulling. Hij werd ooit
gepolst voor een spin-off van Murena, nu
kreeg hij de hoofdreeks in zijn schoot geworpen. Delaby
had hem indertijd al opgemerkt.
Uit de bespreking van Mario Stabel:
"Toen we de eerste keer de cover van deze tiende
Murena onder ogen kregen, zagen we direct
de commerciële meerwaarde van deze keuze in.
Reken maar dat hij zal opvallen in de rekken van jullie
favoriete stripwinkel! En zo maakt ook de nieuwe tekenaar
Theo Caneschi een opgemerkte entree langs de grote
poort. Velen waren immers benieuwd hoe de opvolger
van de betreurde Philippe Delaby het er vanaf zou
brengen. Nu, Delaby was een fantastisch tekenaar en
het is allesbehalve een sinecure om in zijn voetsporen
te treden. We zijn er niettemin van overtuigd dat
Caneschi een goed keuze is om deze reeks verder te
zetten. Ook al zijn z'n hoofdjes een stuk karikaturaler
dan die van zijn grote voorbeeld, we waren erg onder
de indruk van zijn frivole overzichtsscènes.
Voor de liefhebbers verschijnt er trouwens nog een
op vijfhonderd exemplaren genummerde editie van dit
album vol schetsen en karakterstudies: het ultieme
bewijs dat de tekenaar zich degelijk heeft voorbereid
op deze strip!" |
|
 |
 |
|
De
Kronieken van Amoras: De Zaak Krimson 1-2
Charel
Cambré + Marc Legendre
Standaard Uitgeverij, maart/oktober
2017 |
 |
 |
|
Als de deelnemende lezers grotendeels beslissen om
de eerste twee delen van de driedelige cyclus van
De Zaak Krimson samen te nomineren, dan volgen
we gedwee. Amoras was al een verkoopsucces
en ook de waardering was groot. De spin-off met een
eerste cyclus over het gezamenlijke verleden van Lambik
en Krimson sluit daar enigszins op aan. Ondanks de
inspanningen van Standaard Uitgeverij om ook van De
Rode Ridder en De Kiekeboes even opmerkelijke
spin-offs te lanceren, schat ons deelnemersveld die
minder hoog in. De drie albums van Red Rider
werden enkel afzonderlijk genomineerd en belandden
op de plaatsen 64, 126 en 176. Fanny K. 1
is terug te vinden op plaats 271.
Uit de bespreking van David Steenhuyse:
"'Is het nu werkelijk afgelopen?' was een vraag
die op de lippen van menig Amoras-lezer brandde
na het lezen van het laatste album. Er zou vast wel
een tweede cyclus komen, was een conclusie die gemaakt
werd om dat fatalistische einde niet te willen aanvaarden.
De Kronieken van Amoras is inmiddels een feit
en aan die hoop wordt niet voldaan. Integendeel zelfs,
Charel Cambré en Marc Legendre — die
nu terecht mee op de cover staan vermeld — keren
terug in de tijd. Maar met hun voorbedachte rade zullen
ze ook in de toekomst uitkomen. In deze nieuwe spin-offreeks
zullen kortlopende cycli elkaar opvolgen, te beginnen
met De Zaak Krimson die een trilogie wordt.
In deze cyclus kunnen we ontdekken waarom Lambik dokter
Krimson al kende in Het Rijmende Paard (waarnaar
met een prachtige, roodbruine retropagina wordt verwezen).
Toch leest dit eerste deel allerminst als een prequel
op Het Rijmende Paard, anders zou het een
verhaal in het verleden geworden zijn zonder Suske,
Wiske, Jerom, Sidonia en Barabas. Nu doen ze allemaal
mee en lopen er verschillende (nieuwe) verhaallijnen
door elkaar met een verankering in het heden op het
pad naar de toekomst die in het zesdelige Amoras werd
geschetst. Ook Jérusalem steelt als kordate
soldate een opzienbarende portie van het verhaal." |
|
 |
 |
|
Largo
Winch 21: Morning Star
Philippe Francq + Éric Giacometti
Dupuis, oktober 2017 |
 |
 |
|
Een nieuwe scenarist, een frisse doorstart. Back to
the roots van de financiële thriller.
Uit de bespreking van Wouter Porteman:
"Dit kon de zoveelste Largo zijn. Maar
zoals je al links en rechts duizend keer gehoord,
gelezen en gezien hebt, is dit album het begin van
een nieuw hoofdstuk. De grote roerganger van de reeks,
Jean Van Hamme, heeft immers een stap terug gezet
en tekenaar Philippe Francq had verrassend snel zelf
een nieuwe scenarist aangebracht. De gelukkige die
een vervolg mocht breien aan de elf miljoen verkochte
albums, is ene Éric Giacometti. Zijn adelbrieven
zijn alleszins een kopie van die van zijn voorganger.
Journalist Giacometti is een voormalige redactiechef
Economie en succesvolle thrillerauteur die ook wat
bescheiden stripscenario's op zijn naam heeft staan.
De Fransman laat onmiddellijk een nieuwe wind waaien
in de reeks. De sfeer is eigentijdser en donkerder
geworden. De insteek eindelijk weer economischer.
Back to the roots. Dit is duidelijk meer Zuckerberg
en minder Bond." |
|
 |
 |
|
Asterix
37: Asterix en de Race door de Laars
Didier Conrad + Jean-Yves Ferri
Les Éditions Albert
René, oktober 2017 |
 |
 |
|
Na het vorige thuisverhaal eist de traditie dat het
befaamde stripduo opnieuw de hort opging. Deze keer
was Italië de bestemming hoewel Italië toen
nog geen natie was.
Uit de bespreking van David Steenhuyse:
"Het verhaal is een doorslagje van De Ronde
van Gallië zonder al te veel tegenwerking
voor de helden. Niets nieuws onder de zon, maar we
weten — bij Toutatis — al wel langer dat
Asterix een formulestrip is met geijkte elementen.
Jean-Yves Ferri kreeg ons niettemin enkele keren aan
het proesten (het onsportieve trapje van Obelix, het
effect van everzwijnen op een zelfverklaard kalme
Obelix, de vroege uitschakeling van de piraten). Zijn
invulling van de formule verbetert met elk nieuw album
en we kunnen tegenwoordig niet meer verwachten dan
een prettig onderhoudend album. Didier Conrad maakt
steeds meer zijn eigen versie van de stripreeks. We
kunnen niet zeggen dat de figuren van Albert Uderzo
altijd smetteloos worden overgenomen. Conrad en Ferri
waren ongetwijfeld de beste keuze om de reeks over
te nemen, maar de sleet op de formule valt niet meer
terug te dringen. Daar had René Goscinny volgens
interviews al last van na tien delen. En daar moeten
we het dus mee doen." |
|
 |
 |
|
Robbedoes
door...: Tulpen uit Istanboel
Hanco Kolk
Dupuis, oktober 2017 |
 |
 |
|
De ene Robbedoes is de andere niet. De beste
Robbedoes van 2017 is volgens de deelnemende
lezers die van Hanco Kolk. Het album van Olivier Schwartz
en Yann, De Meester van de Zwarte Hosties,
strandt op plaats 36. De twee albums van Robbedoes
Special door Charel Cambré en Marc Legendre
moeten het stellen met respectievelijk plaats 48 en
plaats 284. Sommigen herkenden Hanco Kolks Robbedoes
niet als Robbedoes, maar de Nederlandse auteur
toetste zich liever aan de humor van René Goscinny.
En of er gelachen kon worden!
Uit de bespreking van Wouter Porteman:
"Wat hebben we hier naar uitgekeken. Na zijn
strip van het jaar De Man van Nu mocht dé
Hanco Kolk zich van Ballon Media gooien op een van
de mooiste spin-offreeksen die er zijn. En Neerlands
Trots zorgde gelijk voor een absolute mijlpaal in
de Robbedoes door...-reeks. De Rotterdammer
pakt uit met een klassiek achtervolgingsreisverhaal
maar lardeert het met het fijnste van André
Franquin. De spionnen komen zo uit De Gevangene
van Boeddha (hetzelfde idee als in Robbedoes
Special 1: Happy Family), de duikboot uit Het
Schuilhol van het Zeemonster, de latexmaskers uit
Pas Op, Kwabbernoot!, de ijzeren gordijnsfeer
van QRN op Bretzelburg,... Het stopt gewoon
niet, maar dat is nergens storend voor het verhaal.
Voeg daar nog enkele fijne citaten uit eigen werk
(de blik van Beauregard uit Meccano, de super
super smile, de koetshumor uit De Revue,
de cameo van S1ngle-scenarist Peter De Wit,...)
en vooral tonnen gortdroge humor, en je hebt een best
of van Hanco Kolk. Uiterst geslaagd." |
|
 |
 |
|
Airborne
44 7: Verloren Generatie
Philippe Jarbinet
Casterman, december 2017 |
 |
 |
|
Eerste deel van het vierde tweeluik. Oorlogen zijn
een verfoeilijk gegeven, maar als onderwerp voor stripverhalen
blijft het populair.
Uit de bespreking van Dai Heinen:
"Dit keer geen geallieerde soldaten in de hoofdrol,
maar een Duitse soldaat. Het verhaal begint in 1969
in Florida, maar al gauw verplaatst de strijd zich
naar april 1945 in Berlijn. De Duitser Aurelius wordt
gedwongen mee te gaan met Geisel en hun doel is een
wetenschapper uit het team van raketgeleerde Wernher
von Braun te helpen vluchten. Tegelijk zien twee Joodse
kinderen in het concentratiekamp Dora-Mittelbau hoe
hun vader wordt vermoord en besluiten ze te vluchten.
Ze kruisen het pad van dat van Aurelius en de knappe
Solveig. Zij is de dochter van een wetenschapper die
de onbekende opdrachtgever van Aurelius is. Steeds
meer wordt iedereen betrokken bij het Duitse strijdgewoel.
Schrijver en tekenaar Philippe Jarbinet mag ons tot
zijn grootste fans rekenen. Dat hij kan tekenen, bewijst
hij ook nu weer. De vorige verhalen waren voorzien
van een ruime portie dramatiek en dit keer speelt
hij de kaart om van locatie te wisselen. Het verhaal
moet nog op gang komen en vooral in de eerste helft
van het verhaal moet je als lezer goed opletten, daarna
wordt het overzichtelijker en de actie talrijker.
De regelmatig wisselende decors zonder een soepele
overgang komen de leesbaarheid net ten goede." |
|
 |
 |
|
Jerome
K. Jerome Bloks 26: Het Mes in de Boom
Alain Dodier
Dupuis, november 2017 |
 |
 |
|
Die goeie ouwe Jerome. Deze reeks is een van de meest
standvastige te noemen met een kwaliteit die maar niet
taant. Ook van deel 26 was het weer smullen.
Uit de bespreking van Wouter Porteman:
"Al meer dan dertig jaar pakt Alain Dodier ons
in met zijn iconische detective op zijn versleten
Solex. Zijn schrijf- en tekenstijl zijn ons bekend.
Ook de nevenpersonages en hun tics kennen we door
en door. Hierdoor heeft de reeks alles om te vervallen
in een Cauvin-formule. Maar dat is buiten zijn Duinkerkse
schepper gerekend. Alweer vond Dodier een frisse insteek.
Hij liet het woelige Parijs voor wat het is en bracht
Jerome terug naar zijn roots, het Noord-Franse Bergues.
Franse filmliefhebbers kennen het sympathieke stadje
nog van de kaskraker Bienvenue chez les Ch'tis.
Gelukkig maakt Dodier er geen pastiche van. Enkel
de obligate regenbui bij Jeromes aankomst en wat lokaal
gemompel waar woorden als karbonaden, cholerisch en
dresseren worden gebezigd, zijn subtiele referenties.
Maar veel belangrijker dan de vorm en het decor is
dat Dodier ons met zijn nieuwe onderzoek weer volledig
rond zijn vinger windt. De verleider." |
|
 |
 |
|
Duke
1: Modder en Bloed
Hermann + Yves H.
Le Lombard, maart 2017 |
 |
 |
|
Op zijn achtenzeventigste startte Hermann doodleuk
een nieuwe reeks. Niet zomaar een reeks, maar een
western! Daarmee keert hij terug naar het genre waarin
hij samen met Greg bakens verzette via Comanche,
de paar uitstapjes in westernone-shots buiten beschouwing
gelaten. De lancering van Duke ging gepaard
met een onderschatting van het potentieel. De hardcoverversie
was in een mum van tijd uitverkocht en werd herdrukt.
Uit de bespreking van Wouter Porteman:
"Meer dan honderd strips heeft de intussen 78-jarige
Hermann al getekend en de kwaliteit ervan is zeker
de laatste jaren wisselvallig te noemen. Maar voor
de lezers die de spanning nu al niet meer aankunnen:
Deze Duke is weer een goede. Het scenario
van zoon Yves H. houdt steek en jongleert met alle
old school westernclichés. Hierdoor is deze
nieuwe reeks een eerbetoon geworden aan de westernpioniers
zoals Marion "Duke" Morrison, beter gekend
als John Wayne. Alle vaste ingrediënten zijn
aanwezig: het corrupte gezag, de omnipotente mijnbaas
en zijn moordend crapuul, een rechtschapen hulpsheriff
en het berouwvolle hoertje. Scenarist Yves Huppen
mixt alles goed door elkaar en giet er net zoals in
Zonder Pardon een harde saus geweld over.
En het werkt. Oef. Maar een Hermann koop je toch vooral
omwille van de tekeningen. Die zijn deze keer wisselvallig.
Ook nu weer maakt de voorzitter van het voorbije stripfestival
van Angoulême grootse cinema die niet beweegt.
Geen vluchtlijntjes, geen stofje enzovoort verstoren
de dramatiek van de pagina. En toch zit je helemaal
in het verhaal. Wij hoorden in de achtergrond zelfs
de harmonica van Ennio Morricone aanzwellen wanneer
de held je tegemoet komt op zijn paard, omgeven door
het tegenlicht van de zon. Het duel gaat beginnen.
De enige onomatopeeën die je hoort, zijn de BANGs
van de geweerschoten. Waw. Hermann kan het nog." |
|
 |
 |
|
De
Erectie 1-2
Lounis Chabane + Jim
Saga Uitgaven, oktober/november
2017 |
 |
 |
|
We volgen de deelnemende lezers die hun punten voornamelijk
gaven aan het complete tweeluik. Na hun gezamenlijk
tweeluik Helena werkte het duo Lounis Chabane
en Jim (Een Nacht in Rome) aan dit tweeluik
dat zich bijna integraal afspeelt in het appartement
van een stelletje in Parijs. De man neemt een blauw
pilletje in om zijn vrouw later te plezieren, maar
daar is ze helemaal niet van gediend tijdens een onfortuinlijke
gang van zaken.
Uit de bespreking van Flo Van Dijck:
"De auteurs presenteren De Erectie als
theater en schotelen hun publiek een genietbaar stuk
voor. We hebben een aantal keren hard gelachen, een
aantal keer moeten slikken en op onze lip gebeten,
we hebben ons soms ambetant gevoeld en zijn daarna
in een bevrijdende lach geschoten. En wanneer op het
eind het doek viel, hebben we geapplaudisseerd. Niet
omdat het moest, maar omdat de makers het verdienen.
Jim heeft niet z'n beste, maar wel een degelijk scenario
geschreven, Lounis Chabane gaat een stap verder met
het uitdrukken van gevoelens in de houding van z'n
personages en Delphine tovert met licht en kleur.
Niet elk stuk moet geniaal zijn, niet alles wereldschokkend
of grensverleggend. De Erectie is entertainment.
Het zou een theaterproductie van Studio 100 of Joop
van den Ende kunnen zijn, mooi in beeld gebracht,
goed geacteerd, prachtig decor, de juiste belichting,
maar niet memorabel. Dat hoeft ook niet, soms is een
leuke avond voldoende." |
|
 |
 |
|
Jolly
Jumper Antwoordt Niet Meer
Guillaume Bouzard
Lucky Comics, mei 2017 |
 |
 |
|
In 2016 behaalde het Lucky Luke-hommageverhaal
van Matthieu Bonhomme, De Moordenaar van Lucky
Luke, nog de derde plaats in de top-20 van 2016.
Het hommageverhaal van Guillaume Bouzard tapte uit
een geheel ander vaatje. Over smaak en kleur valt
te twisten, maar over gevoel voor humor des te meer.
De een hield niet van dit dolkomische album en vroeg
zich af wat de ander hier zo goed aan vindt. Die ander
lag gewoon in een deuk.
Uit de bespreking van Wouter Porteman:
"Het is nogal wat de voorbije tijd: Sidonia met
borsten, Robbedoes op zijn Vlaams, de Rode Ridder
op een Harley, Fanny die mishandeld wordt en de Miekes
die het van Jommeke overnemen. De Nederlandstalige
stripwereld blijft er met elke restyling in slagen
de media te kapen. Bij onze zuiderburen lukt dit trucje
enkel nog als ook het album echt grensverleggend is.
Zo veroverde de bewerking van Matthieu Bonhommes De
Moordenaar van Lucky Luke in 2016 alle stripharten.
En nu worden we weer verrast door deze pastiche van
Guillaume Bouzard. Beide auteursbewerkingen kunnen
niet verder uit elkaar liggen. Terwijl Bonhomme de
held in Lucky Luke bovenhaalt, gaat Bouzard voor de
gulle lach. En of hij daarin geslaagd is! We hebben
gegniffeld, gelachen en luidop gebulderd met deze
strip. Alles zit erin: platte Averell-moppen, tonnen
eerbetoon van Dr. Doxeys Elixir tot Western
Circus, visuele grappen tot doordenkertjes van
een cipier die een Dalton wijst op zijn kleurenblindheid.
Dit is gewoon de max! Bovendien is dit een echte Lucky
Luke. De egale inkleuring, de overvloedige profieltekeningen
en de kadrering zijn vintage Morris. Geloof ons maar.
Ondanks de nonchalant ogende tekenstijl is dit geen
haastwerk." |
|
 |
 |
|
Had
Meneer Nog Iets Gewenst?
Virginie Augustin + Hubert
Blloan, april 2017 |
 |
 |
|
Meeslepend one-shot getekend door Virginie Augustin
(Alim de Leerlooier, Legenden van Troy:
Reis naar de Schaduw, Whaligoe) op scenario
van Hubert (Beeldschoon). De uitgeverij omschreef
dit album als "een verhaal dat very British
is en het midden houdt tussen de romans van Oscar
Wilde en de sfeer uit Downton Abbey".
Uit de bespreking van Wouter Porteman:
"Goed. Slecht. Deugd. Zonde. Mooi. Lelijk. Deze
sociale parabel vol tegenstellingen is fantastisch
neergepend door scenarist Hubert. De dialogen van
de egoïstische provocateur knetteren langs alle
kanten. Zelden hebben we zoveel pijnlijk goede oneliners
gelezen als hier. En dan zijn er de tekeningen. Virginie
Augustin is na haar Alim de Leerlooier-cyclus
eindelijk weer boven water gekomen. Haar stijl is
nu anders. Ruwer. Karikaturaler. Onaf. Aals een soort
tegengewicht voor de Victoriaanse juistheid. Elke
pagina heeft bovendien zijn twee hoofdkleuren in functie
van het hoofdpersonage. Hierdoor worden de psychologische
tegenstellingen tussen heer en dienaar extra in de
verf gezet. Maar de absolute sterkte van de strip
zit 'm in de bladschikking. Elke pagina heeft zijn
eigenheid. Spaarzaam en uitgepuurd als de stille Judith
in beeld komt. Breedsprakerig en barok als Lord Edward
de show steelt. Het bulkt van de schitterende pagina's.
Dit is zo mooi. Echt mooi." |
|
 |
 |
|
De
Macht der Onschuldigen integraal
Laurent Hirn + Luc Brunschwig
Saga Uitgaven, april 2017 |
 |
 |
|
De Macht der Onschuldigen liep tussen 1994
en 2000 bij Blitz, een imprint van Talent, maar het
vijfde en laatste deel uit 2002 raakte nooit vertaald.
Het zal nu wel een van de laatste reeksen zijn die
uit de inboedel van het failliete Talent werd gered.
Maar is de politieke thriller over een samenzwering,
gekonkelfoes achter de schermen van de macht, een
bitsige verkiezingsstrijd, schandalen, een golf van
geweld en protest, terrorisme en een graantje meepikken
van een opgezweept angstklimaat zoveel jaar na datum
nog wel relevant... Hah! Wat dacht je zelf?
Uit de bespreking van David Steenhuyse:
"Deze in de jaren 1990 gesitueerde reeks is actueler
dan ooit en is alleen al in dat opzicht een boeiend
relaas over de aanloop naar de burgemeesterverkiezingen
van de stad New York en het steeds grimmiger wordende
verloop. De aandacht wordt gespreid over een leidster
van een geheimzinnige organisatie die terrorismebestrijders
rekruteert, een journalist, een bokser met een grote
aanhang die zich achter de verkiezingscampagne schaart
van Jessica Ruppert, de vrouw die hem ooit verwelkomde
in haar opvangtehuis, een maffioso, een getraumatiseerd
kind, een Vietnamveteraan die doorslaat na het overlijden
van zijn neergeschoten zoon, zijn vrouw op de vlucht
en de rechterhand van de huidige burgemeester die
geplaagd wordt door schandalen en corruptie. Uiteindelijk
leidt het naar een ietwat groteske apotheose, een
clean einde dat van deze integrale editie een sluitend
verhaal maakt. Maar Luc Brunschwig bedacht nog twee
bijkomende cycli waarvan de eerste cyclus in vertaling
alweer drie delen ver is. De eerste speelt zich zes
maanden na de gebeurtenissen van de eerste cyclus
af. We durven te wedden dat je dat vervolg ook zal
willen lezen een keer je deze spannende en rijkelijk
van intriges gestutte turf van 304 pagina's achter
de kiezen hebt." |
|
 |
 |
|
Torpedo
1936 integraal 1
Alex Toth / Jordi Bernet + Enrique
Sánchez Abulí
Uitgeverij HUM!, juni 2017 |
 |
 |
|
Was het een risicio van de uitgeverij om een wat vergeten
geraakte, brutale misdaadreeks uit de jaren 1980 over
een cynische huurmoordenaar opnieuw uit te brengen,
meteen als een integrale reeks, in zwart-wit dan nog
en op kleiner formaat? Duidelijk niet, we zaten erop
te wachten! Deze eerste integrale is bijna uitverkocht
en deel 2 verscheen zopas. Dit jaar komt er zelfs
een comebackcyclus aan met dezelfde personages in
het jaar 1972.
Uit de bespreking van David Steenhuyse:
"Torpedo is een van de meest cynische
reeksen die we kennen met een van de grootste schoften
in de hoofdrol. En het is ook een van onze grootste
favorieten aller tijden. De reeks werd in 1981 gecreëerd
door de Amerikaanse tekenaar Alex Toth en de Spaans-Franse
scenarist Enrique Sánchez Abulí en bestaat
uit een zestigtal verhalen van gevarieerde lengte
waarvan slechts een paar de reguliere albumlengte
kennen. Maar die zijn minder briljant van opzet dan
het kortere werk. Na de twee albums die zijn verschenen
in de collectie Titanic, naar het gelijknamige
stripmaandblad voor volwassen lezers, bleef de Nederlandstalige
lezer verstoken van meer giftig Torpedo-plezier.
Uitgeverij HUM! is op het zalige idee gekomen —
applaus! — om de complete reeks in vijf integrale
bundels uit te geven. Dat gebeurt op een wat kleiner
formaat, maar dat kunnen de tekeningen wel hebben.
Het gelige papier geeft de indruk dat je verdorven
pulpmateriaal leest. Net goed voor deze reeks." |
|
 |
 |
|
Ravian:
Shingouzlooz Inc.
Mathieu Lauffray + Wilfrid Lupano
Dargaud, december 2017 |
 |
 |
|
Sherpa was al begonnen met het heruitgeven van de
complete reeks Ravian in piekfijn verzorgde,
losse albums tot Dargaud hen door de film van Luc
Besson op de hielen zat met eveneens een complete
heruitgave in fraaie integrales. Aan spektakel uit
de ruimte geen gebrek. Tussendoor verscheen nog dit
hommageverhaal van Mathieu Lauffray en Wilfrid Lupano
dat ook de goedkeuring wegdroeg van Pierre Christin,
samen met Jean-Claude Mézières de bedenker
van de grensverleggende sf-reeks.
Uit de bespreking van Wouter Porteman:
"Wat een genot was deze strip om te lezen. Scenarist
Wilfrid Lupano (Krasse Knarren) hebben we
nog nooit zo bevlogen geweten. Als je voorts nog hoort
dat Mathieu Lauffray (Long John Silver) met
volle goesting dit album van zijn jeugdheld heeft
getekend, begrijp je niet waarom de uitgeverij dit
album publiciteitsgewijs in alle stilte laat verzuipen
in de uitgeefdiarree van december. Misschien deelden
ze ook onze eerste indruk? De eerlijkheid gebiedt
ons immers te zeggen dat we bij een eerste doorbladering
Lauffray liever stofferige piratenavonturen zagen
tekenen dan cleane sf-scènes. Het leek ons
gewoon niet de juiste man voor deze strip. Maar dan
begin je te lezen en ga je he-le-maal overstag. Dit
is doordacht, hilarisch en vintage Ravian.
En dan merk je dat Lauffray ook in dit universum een
klasbak is. Dit is gewoon de beste Ravian
die we ooit lazen. Vergeet hem niet." |
|
 |
 |
|
XIII
Mystery 11: Jonathan Fly
Olivier TaDuc + Luc Brunschwig
Dargaud, juni 2017 |
 |
 |
|
Deel 11 van de spin-off van de actiethriller XIII
vertelt over Jonathan Mac Lane alias Jason Fly, en
meerbepaald over het leven en de laatste dagen van
de communistische journalist vóór die
vermaledijde nacht op 3 augustus 1972 en zijn relatie
met het kind dat hij opvoedde. De reeks XIII Mystery
stevent af op het laatste deel want we hebben enkel
nog de albums van Philippe Buchet + Daniel Pecqueur
(over Alan Smith) en Olivier Grenson + Jean Van Hamme
(over Judith Warner en Jessica Martin) te goed. Tekenaar
Olivier TaDuc werkt momenteel aan een extra lang verhaal
van Chinaman.
Uit de bespreking van Peter D'Herdt:
"Zoals het in deze nevenreeks de gewoonte is,
worden de gekende geschiedenis en anekdotes vernuftig
verweven met een bijkomende intrige (hier de verdwijning
van een activistische dominee en de dubbele agenda
van een FBI-directeur) en een diepere kijk op de psychologie
van de oerpersonages die werden verzonnen door Jean
Van Hamme en William Vance. Op een originele manier
hervertelt scenarist Luc Brunschwig hoe Jonathan en
zijn aangenomen zoon Jason in Greenfalls terechtkwamen
en laat hij zien hoe impulsief en beïnvloedbaar
de man met het getatoeëerde ongeluksnummer op
zijn sleutelbeen op jonge leeftijd al was. Qua sfeer
zit het precies goed en vol respect voor het origineel
laten de auteurs een resem puzzelstukjes een voor
een op hun plaats vallen. Voor de trouwe fans vormen
de vele verwijzingen een op goedkeurend gegrom onthaald
feest van herkenning: van voor de hand liggende zaken
tot de subtiele details. Als volleerde sommeliers
maken de auteurs van dit album een zorgvuldig geselecteerde
wijn bij een uitstekend diner. Het staat prima op
zichzelf, maar de combinatie met de hoofdschotel zorgt
voor een onmiskenbare symbiose. Een straffe episode
van een al even straffe reeks." |
|
 |
 |
|
Ridder
Brayard
Francis Porcel + Zidrou
Dargaud, oktober 2017 |
 |
 |
|
Derde gesmaakte samenwerking tussen Spanjaard Francis
Porcel en de in Spanje wonende scenarist Zidrou na
hun one-shots Folies Bergère en De
Nar. Er wordt al gewerkt aan een volgend one-shot.
Uit de bespreking van Wouter Porteman:
"Al enkele jaren daagt topscenarist Zidrou zichzelf
uit. Hij wil strips schrijven in elk mogelijk genre,
van sprookje tot polar. Soms zijn het echte pareltjes,
soms blinken ze wat minder hard, maar nooit zijn ze
varkensvoer. Deze Ridder Brayard is het een
beetje allemaal. Zidrou verrast ons met een mix van
avontuur, parodie en tragikomedie. Op zijn best is
dit een Belgische Monthy Python. Maar dan
worden de geweldige sketches met rake oneliners onverwachts
afgewisseld door puur melodrama. Dan krijg je plots
een diep verhaal over het najagen van dromen en het
wegvluchten van je eigen toekomst. Even goed, maar
echt wel anders. Ach, soms liggen een lach en een
traan niet ver uit elkaar." |
|
 |
 |
|
Zon
Wilbert van der Steen
Blloan, september 2017 |
 |
 |
|
Wilbert van der Steen viel in de gratie dankzij zijn
debuutreeks Ayak + Por die op scenario van
Marc Legendre bij het ondertussen opgedoekte Strip2000
verscheen. Maar na drie delen was hij die reeks grafisch
ontgroeid en was hij klaar voor de volgende stap.
Bij Blloan kon hij Zon publiceren, een verhaal
over een door zijn moeder ongewenste bastaardzoon
die haar vader tegelijk een zo gewenste nazaat schonk.
Het is gebaseerd op een vroeger kortverhaal van amper
twee pagina's die Wilbert voor de Benelux Beeldverhalen
Prijs uit 2010 inzond. Uiteindelijk won hij met Zon
de Willy Vandersteenprijs voor het beste Nederlandstalige
album in 2017. Het open einde schreeuwde weliswaar
om een vervolg waar Wilbert inmiddels aan werkt.
Uit de bespreking van Wouter Porteman: "Er is geen Nederlandstalige strip waar we meer naar uitkeken dan naar de eerste graphic novel van Wilbert van der Steen. Met zijn debuutstrip Ayak + Por was hij al Neerlands Hoop in de schitterende kweekpoel die uitgeverij Strip2000 ook was. Grafisch legt van der Steen met Zon de lat weer wat hoger. Hij speelt met de prenten, blaast zijn tekeningen op, kiest de juiste kleuren, breekt uit zichzelf. Maar als het nodig is, geeft hij de strip de intimiteit die hij verdient. Zo was een kopje koffie nooit sterker in beeld gebracht dan op de iconische pagina 33. Instant kippenvel! De Nederlandse illustrator is een man van weinig woorden, maar des te meer van de fijne grafiek. De geweldige tekeningen houden perfect het zwaarmoedige doch hoopvolle verhaal in balans." |
|
 |
 |
|
Leve
de Branding!
David Prudhomme + Pascal Rabaté
Scratch Books, april 2017 |
 |
 |
|
Dit one-shot is de tweede samenwerking tussen David
Prudhomme en Pascal Rabaté (Ibicus,
Een Tweede Jeugd) na De
Maria van Plastic. Leve de Branding! heeft
een strand als decor waar de auteurs nauwlettend verschillende
personen in de gaten houden: een dame die twijfelt
of ze wel of niet met blote borsten zal bruinen, een
meneer die als een krijger voorbereidingen treft om
te gaan vissen, kinderen die op het strand en in de
zee spelen met een hondje erbij. Het zijn simpele
observaties van typische personages die de auteurs
hebben georchestreerd als een ballet van vakantiegangers.
Uit de bespreking van Wouter Porteman: "Leve de Branding! heeft geen plot.
Het geeft gewoon weer wat je ziet: mensen die naar
het strand gaan, mensen die wat zonnen, plonzen en
elkaar bekijken vanachter hun zonnnebril. Uiteindelijk
gaan ze allen dolblij terug naar huis. Meer is Leve de Branding! niet. Maar die ene dag uit
het leven van het stadje Poloyas houdt je wel een
enorme spiegel voor. De auteurs slagen erin om elk
mogelijk kustgedrag in kaart te brengen waardoor elke
lezer zich op een bepaald moment wel betrapt voelt.
Bovendien zit dit technisch subliem in elkaar. Verschillende
personages passeren grotendeels los van elkaar de
revue, maar soms raken de verhaallijnen elkaar en
ontstaat de magie. Het is een groot traveling shot
zoals je wel kent van Robert Altmans openingsscene
van Short Cuts of de badkamerscène
uit Kill Bill. Dit is heel straf gedaan. Leve de Branding! is een prachtig kunstje over
een van de vreemdste gedragingen van de homo sapiens,
namelijk de lokroep van het strand. Het resultaat
is pijnlijk herkenbaar, maar o zo grappig. Topstrip!" |
|
 |
 |
|
S.O.S.
Geluk seizoen 2 deel 1
Griffo + Stephen Desberg
Dupuis, december 2017 |
 |
 |
|
Stephen Desberg nam het scenario over van Jean Van
Hamme voor een nieuwe cyclus in twee delen, maar met
extra dikke albums die samen meer pagina's zullen
tellen dan de oorspronkelijke trilogie uit de jaren
1980 die toen mee de collectie Vrije Vlucht
lanceerden. Griffo biedt het nodige houvast en tekent
opnieuw de verhalen. Hun eerste deel presenteert een
nieuwe reeks personages in sociale, maatschappelijke,
politieke en andere visionaire situaties die in het
volgende album allemaal met elkaar te maken blijken
te hebben zoals in de oorspronkelijke trilogie ook
het geval was.
Uit de bespreking van Diederik Van de Velde:
"Nieuwe scenarist Stephen Desberg zoekt
het niet te ver en vindt zonder één
valse noot meteen de toon van de originele cyclus.
Een huwelijkspolitie, een enorm aangebrand arbeidsbeleid
voor burgers met een migratieachtergrond, een geprivatiseerde
sociale zekerheid, uitbestede criminaliteit, georganiseerd
negationisme en overheidspropaganda, Stephen Desberg
maakt van dit album een geactualiseerde versie van
Van Hammes origineel. Orwell meets Kafka meets Van
Hamme, zeg maar. Wat meer is, in de maatschappij van
vandaag komt de wrange toets die het origineel ook
al had sterk bovendrijven. Overdrijven we heel erg
als we zeggen dat we niet zo heel ver moeten theoretiseren
om sommige elementen uit dit verhaal werkelijk denkbaar
te vinden? Om het met een tv-cliché te zeggen:
dit zou zomaar eens kunnen!" |
|
|
|